[เถรี]

ถ้าหากว่าจะให้พูดไป ยังมีมากกว่านี้ แต่ว่าญาติโยมทั้งหลายที่ฟังอยู่ก็อาจจะหดหู่และหมดหวังไปเลย เพราะว่าสังคมครอบครัวของเราล่มสลายมานานแล้ว แต่ว่าเพิ่งจะมาปรากฏชัดไม่นานนี้ ก็คือตั้งแต่ผู้หญิงออกไปทำงานนอกบ้าน ทำให้ไม่มีใครที่จะดูแลลูก ๆ ที่ยังเล็กอยู่ ถ้าเป็นสมัยก่อนยังมีปู่ย่าตายาย ญาติผู้ใหญ่คอยช่วยเหลือดูแลให้ เพราะว่าเป็นครอบครัวขยาย

อย่างที่พระเดชพระคุณหลวงพ่อฤๅษีฯ วัดท่าซุงเคยบอกเอาไว้ว่า สำหรับครอบครัวของท่านแล้ว ที่บ้านเกิดอำเภอบางปลาม้า จังหวัดสุพรรณบุรี เป็นญาติกันเกือบทั้งตำบล ส่วนกระผม/อาตมภาพเองนั้นเคยเห็นในที่ผืนเดียวกัน รั้วบ้านเดียวกัน มีถึง ๕ ครอบครัวอยู่ด้วยกัน

แต่พอมารุ่นหลัง ต้องการความอิสระ ไม่อยากโดนควบคุมโดยกฎเกณฑ์ของผู้ใหญ่ ก็แยกตัวออกมาตั้งครอบครัว เมื่อถึงเวลาตนเองออกไปทำงาน แม่บ้านออกไปทำงาน ไม่มีใครดูแลลูก ก็ต้องจ้างพี่เลี้ยง ก็เลยมีปัญหาที่ว่า เด็กยังไม่ทันจะพูดภาษาไทยได้ ก็เว้าลาว หรือพูดเขมรพูดพม่าได้ก่อน แล้วแต่ว่าพี่เลี้ยงจะมีเชื้อชาติอะไร..!

แล้วจะไปหวังให้ครูช่วยดูแลเด็กให้เต็มที่ก็เป็นไปไม่ได้ เพราะว่าครูโดนยึดอาญาสิทธิ์ไปหลายสิบปีแล้ว ก็คือห้ามครูตีเด็ก ในเมื่อห้ามครูตีเด็ก เด็กย่อมไม่เกรงกลัว แล้วครูจะไปทำอะไรก็ได้..!?

โดยเฉพาะสมัยนี้ สอบอย่างไรก็ไม่ตก เนื่องเพราะว่าผู้อำนวยการสถานศึกษาจำนวนมาก ถึงขนาดมีคำสั่งไปเลยว่า ให้ครูประจำวิชาหรือว่าครูประจำชั้นต่าง ๆ ดันเด็กทุกคนให้จบผ่านชั้นไปให้ได้ โดยไม่ต้องไปใส่ใจว่าเด็กจะทำข้อสอบได้หรือว่าไม่ได้..!

มีลูกศิษย์ของกระผม/อาตมภาพท่านหนึ่งเป็นศึกษานิเทศก์ ไปนิเทศก์โรงเรียนแห่งหนึ่งในจังหวัดอ่างทอง ขออภัยที่ต้องเอ่ยชื่อจังหวัด เจอเด็กชั้นป.๖ บอกให้อ่านหนังสือ ชี้ตัวไม่ถูกแม้แต่ตัวเดียว..! แต่ถ้าหากว่าให้ท่องตามพร้อม ๆ กับเพื่อน สามารถท่องได้ เพราะว่าเด็กจำได้อย่างเดียว แต่อ่านไม่ออก ย้ำอีกครั้งหนึ่งว่าเป็นเด็กชั้นประถมปีที่ ๖...!

ในเมื่อชี้ไม่ถูกว่าตัวอักษรเป็นอย่างไร แล้วผ่านมาจนถึงชั้นป. ๖ ได้อย่างไร ? ก็เพราะนโยบายที่ว่าห้ามครูตีเด็ก ห้ามเด็กสอบตก สอบตกก็ซ่อมได้ จึงทำให้สังคมบ้านเราเกิดภาวะเยาวชนด้อยคุณภาพ