[เถรี]

นอกจากนั้นบรรดาผู้บังคับบัญชาซึ่งตั้งใจให้จัดตั้งสำนักปฏิบัติธรรมประจำแต่ละจังหวัดขึ้นมา เพื่อดึงญาติโยมทั้งหลายให้เข้าวัดปฏิบัติธรรม โดยการมอบภาระให้แก่เจ้าอาวาสที่เป็นเจ้าสำนักปฏิบัติธรรมนั้น ๆ ในการดำเนินการเรื่องทั้งหลายเหล่านี้ ตั้งแต่ยื่นเอกสารขอจัดตั้งก็ดี การเขียนโครงการว่าจะจัดปฏิบัติธรรมในลักษณะใดบ้าง ? ปีละกี่ครั้ง ? ก็ดี ตลอดจนกระทั่งรายงานผลการปฏิบัติงาน ของสำนักปฏิบัติธรรมประจำจังหวัดแต่ละแห่ง ในทุกปีก็ตาม เรื่องทั้งหลายเหล่านี้ผู้บังคับบัญชาก็น่าจะหลงประเด็น

เหตุที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะว่า ส่วนใหญ่แล้วเจ้าสำนักปฏิบัติธรรมนั้น ที่เราคัดเลือกท่านขึ้นมาเป็นเจ้าสำนักปฏิบัติธรรม เพราะว่าท่านรักการปฏิบัติธรรมมาแต่เดิม บุคคลที่รักการปฏิบัติธรรมนั้น ย่อมมีความมักน้อย สันโดษเป็นปกติ ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับงานเอกสารต่าง ๆ แม้แต่น้อย

ตรงจุดนี้แม้ว่าผู้บังคับบัญชาจะหลงประเด็น เอาคนรักสงบ ชอบอยู่เงียบ ๆ มากระโดดโลดเต้นตามจังหวะ เพื่อที่จะป้องกันไม่ให้พระภิกษุสามเณรของเรา "สูญพันธุ์" ก็คือทำให้วัดร้างจนไม่มีคนเข้า แต่ว่าก็สามารถแก้ไขได้ด้วยการที่ ให้ท่านเจ้าสำนักมอบหมายให้ตัวแทนทำหน้าที่ อย่างเช่นว่าสนับสนุนพระภิกษุสามเณรในวัด ให้เป็นพระวิปัสสนาจารย์ ทำการบริหารหรือว่าจัดการงานทั้งหลายเหล่านี้แทน โดยที่ตนเองกุมนโยบายอยู่ห่าง ๆ

ส่วนเรื่องของการบริหารจัดการสำนักปฏิบัติธรรมประจำจังหวัดให้ประสบความสำเร็จนั้น กระผม/อาตมภาพได้บอกกล่าวไปว่า วัดท่าขนุนนั้นมีแค่ยุทธศาสตร์เดียว คือทำอย่างไรจะให้วัดกลับไปเป็นศูนย์รวมของชุมชน แล้วมียุทธวิธีอยู่ ๗ ประการด้วยกัน คือ

ข้อที่ ๑ สร้างศรัทธา ถ้าหากว่าเราเป็นผู้ที่เคร่งครัดในการปฏิบัติต่อเนื่องยาวนาน ซึ่งพระเดชพระคุณพระธรรมคุณาภรณ์ (ไพบูลย์ กตปุญฺโญ ป.ธ.๘) อดีตเจ้าคณะจังหวัดกาญจนบุรีนั้น ท่านมักจะบอกว่า ให้ทำวัตรสวดมนต์ ท่องบ่นภาวนา ศึกษาเล่าเรียน พากเพียรปฏิบัติ

สิ่งทั้งหลายเหล่านี้ ถ้าเราทำอย่างสม่ำเสมอ วันแล้ววันเล่า เดือนแล้วเดือนเล่า ปีแล้วปีเล่า ญาติโยมที่เห็นก็จะเกิดศรัทธาขึ้นมาเอง เมื่อความศรัทธาเกิดขึ้นแล้ว เราจะปลูกจะฝังอะไรก็เป็นไปโดยง่าย