[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "เสียดายวิชาการของเราจำนวนมากต่อมากด้วยกัน หายสาปสูญไปกับผู้รู้ เพราะกว่าที่ท่านจะหาลูกศิษย์ที่ท่านมั่นใจว่าทรงความดี มีความเพียรพยายามที่จะสืบทอดวิชาได้ บางทีท่านก็ตายไปเสียก่อน วิชาก็สูญไป

หรืออีกมากต่อมากด้วยกัน ถ่ายทอดวิชาให้ลูกศิษย์ ก็อุตส่าห์เก็บไม้ตายสุดท้ายเอาไว้ ก็เลยกลายเป็นไม้ตายจริง ๆ คือ ตายไปกับตัว พอคนรุ่นหนึ่งก็หายไปหน่อยหนึ่ง รุ่นหนึ่งก็หายไปหน่อยหนึ่ง รุ่นหลังก็เลยเก่งสู้รุ่นก่อน ๆ ไม่ได้ จนกว่าคนเก่าจะเผลอมาเกิดใหม่ พอมาเรียนเข้าก็เกิดจำของเก่าได้ขึ้นมา"