[เถรี]

อย่างเมื่อเช้านี้ การรับบาตรตามโครงการ "หิ้วตะกร้า นุ่งผ้าซิ่น นั่งแคร่ไม้ ใส่บาตรพระทุกวันอาทิตย์" บรรดานาคที่ไปช่วยเก็บกับข้าว และสิ่งของที่ญาติโยมใส่บาตร ขาดความคล่องตัวอย่างมาก คือสำหรับคนอื่น แค่มองดูก็รู้ว่าต้องทำอะไร แต่ว่าบรรดานาคทั้งหลายกลับทำอะไรไม่ถูก

มีบางคนก็รอให้กระผม/อาตมภาพเป็นคนเก็บกับข้าว เก็บข้าวของออกไปใส่กระสอบเอง เมื่อกระผม/อาตมภาพลองยืนรอดูว่าจะมีไหวพริบพอที่จะหยิบเองไหม ? พวกคุณก็ยืนรอกระผม/อาตมภาพเสียอีก หรือไม่บางคนทั้ง ๆ ที่คนเตือนแล้วว่าบังกล้อง แต่ก็ระวังแค่ ๒ วินาที วินาทีที่ ๓ กูก็บังต่อไป..!

หรือไม่ก็อย่างแถวพระกำลังจะข้ามถนน เหลียวดูเพื่อให้รู้ว่ามีรถมาหรือเปล่า ? แต่เหลียวไปทีไร พวกนาคก็บังทางจนหมด ตกลงว่าพระต้องเสี่ยงดวงข้ามถนนให้รถชนตายเอาเอง เพราะว่ามองอะไรไม่เห็น..!

เรื่องพวกนี้ถ้าคนมีไหวพริบปฏิภาณ ไม่จำเป็นต้องพูดถึงเลย แต่ปรากฏว่าพวกเราทำได้ในลักษณะที่เรียกว่าย่ำแย่สุด ๆ ถ้าไปเจอคนปากร้าย เขาก็จะบอกว่า "ฉลาดกว่าควายก็แค่ยืนสองขาได้เท่านั้น..!"

เรื่องพวกนี้ต้องบอกว่าเป็นเรื่องที่สอนกันยาก เหตุที่สอนกันยาก เพราะถ้ายกตัวอย่างกระผม/อาตมภาพเอง เข้าไปทำงานในบริษัทหลังพระครูแสง น้องชายถึง ๓ ปี แต่ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งปี ก็มีความก้าวหน้าในการงานมากกว่าคนที่ทำมาแล้วถึง ๓ ปี

เหตุที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะว่ากระผม/อาตมภาพจะมองงานว่าลำดับต่อจากนี้ไป เราต้องทำอะไร ในเมื่อเราคำนวณได้ว่าจะต้องทำอะไร ก็ต้องเตรียมการสำหรับสิ่งนั้นไว้ให้เรียบร้อย เมื่อถึงเวลาต้องทำ ทุกอย่างก็พร้อมสมบูรณ์ แต่พวกเราส่วนหนึ่งมองงานล่วงหน้าไม่เป็น แก้ไขหน้างานไม่เป็น การแก้ไขหน้างานคือ มีปัญหาอะไรที่ทำงานให้งานต้องสะดุด ต้องขาดความคล่องตัว เราจะแก้ไขอย่างไรให้ทันกับเหตุการณ์

เมื่อเป็นเช่นนี้ สำหรับพวกเราก็ไม่ต้องไปพูดถึงในเรื่องของการคาดคำนวณถึงเรื่องต่าง ๆ ที่จะมีขึ้นต่อไปในภายภาคหน้า ไม่ว่าจะเป็นอาทิตย์หน้า เดือนหน้า ปีหน้า เพราะว่าแค่ตรงหน้าก็ยังไปไม่เป็นแล้ว ส่วนอื่นจึงไม่ต้องพูดถึง..!