[เถรี]

เพียงแต่ว่าบรรดาเจ้าคณะปกครองที่ท่านมาแสดงทัศนคติ หรือว่าความรู้ ประสบการณ์ ที่ท่านผ่านมาในการดำรงสมณเพศว่าต้องทำอย่างไร ถึงจะ "อยู่เป็น"

ตรงนี้สำคัญมากครับ "ต้องอยู่เป็น" เพราะว่าบุคคลบางประเภท ถ้าหากว่าเป็นโกวเล้ง นักเขียนนิยายกำลังภายใน เขาเปรียบเอาไว้ว่าเหมือนกับเม่น ต่อให้เป็นเม่นด้วยกันเองก็อยู่ร่วมกับเขาไม่ได้ เพราะว่าเวลาเบียดเข้าหาคนอื่นเมื่อไร ขนก็จะไปทิ่มแทงเขา เราต้องพิจารณาดูว่าตัวเราเป็นอย่างนั้นหรือไม่ ?

ในช่วงของการบวชใหม่ ๆ ประมาณพรรษาที่ ๒ ที่ ๓ กระผม/อาตมภาพถึงได้เขียนเอาไว้หน้าสมุดบันทึกประจำวันของตัวเองว่า "ขอให้เราอย่าได้เป็นทุกข์โทษเวรภัยต่อผู้อื่น แม้ด้วยกาย ด้วยวาจา หรือด้วยใจเลย"

นี่คือเรื่องที่เราต้องระวัง เพราะว่าการก่อกรรมด้วยกายกรรม วจีกรรม มโนกรรม ประการใดประการหนึ่งก็ตาม จะทำให้กรรมนั้นมาผูก แล้วก็มีการสนองยาวนานไปอีกนับชาติไม่ถ้วน..!

ในเมื่อเราแสวงหาทางหลุดพ้น ก็มีทางเดียวคือ พยายามลดกรรมของตัวเองให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ การลดกรรมตัวเองลง ไม่ใช่แยกออกจากสังคม ไม่ใช่ไปปลีกวิเวกชนิดไม่เอาใครเลย มนุษย์เราเป็นสัตว์สังคม แม้ว่าการปฏิบัติธรรมเป็นไปเพื่อความสงบของกาย ของวาจา ของใจก็ตาม แต่ว่าความสงบนั้นต้องสามารถทดสอบได้ในท่ามกลางคนหมู่มาก ไม่ใช่ไปหลบอยู่เงียบ ๆ คนเดียวในป่า ในเขา ในถ้ำ แล้วก็คิดว่าเราทำได้แล้ว นั่นเป็นแค่ความคิด เจอของจริงเข้า อาจโดนกิเลสตีหงายท้องตอนไหนก็ไม่รู้ !?

ประสบการณ์ที่คนอื่นสั่งสอนเรามา บอกกล่าวเรามาจึงเป็นเรื่องที่สำคัญ เป็นทางลัดที่จะทำให้เราไปได้เร็วขึ้นโดยไม่เสียเวลามาก แต่เราก็ต้องมีปัญญาในการจำแนกแยกแยะ ที่เมื่อครู่บอกแล้ว วิวะระติ วิภะชะติ ต้องจำแนกให้ได้ ต้องแยกแยะให้ได้ว่า สิ่งนี้เป็นประโยชน์ สิ่งนี้เป็นโทษ แล้วละทิ้งในสิ่งที่เป็นโทษ ไขว่คว้าในสิ่งที่เป็นประโยชน์แก่ตัวเราเอง