[เถรี]

กระผม/อาตมภาพขอยืนยันว่า ตัวกระผม/อาตมภาพเองก็เป็นแบบนี้มาก่อน นักปฏิบัติทุกคนจะเป็นพระ เป็นเณร เป็นแม่ชี เป็นฆราวาส เป็นแบบนี้ทั้งนั้น ไม่มีใครดีกว่ากันหรอก เพียงแต่ใครจะสามารถจัดการกับ รัก โลภ โกรธ หลง ได้เร็วกว่ากันเท่านั้น คราวนี้การที่เราจะจัดการ ถ้าหากว่าสามารถกดคอกิเลสอยู่ได้ ก็เป็นอันว่าสุขชั่วคราว ต้องระมัดระวังไว้อย่าให้หลุดจากการภาวนา

พระเดชพระคุณหลวงพ่อฤๅษีฯ วัดท่าซุงเล่าให้ฟังว่า ท่านเองขนาดทรงสมาธิทุกวินาที ไม่ยอมเผลอ ปรากฏว่ามีอยู่วันหนึ่ง ไม่ทราบเหมือนกันว่าหลุดไปตอนไหน จากสมาบัติ ๘ เหลือแค่อุปจารสมาธิ ท่านบอกว่า "ถ้าบ้านหลังหนึ่งมีเสา ๘ ต้น อยู่ ๆ เหลือไม่ถึงครึ่งต้น บ้านจะทับเราตายไหม ?"

กระผม/อาตมภาพเองก็เป็นแบบนี้มานับครั้งไม่ถ้วน ท่านทั้งหลายก็เป็นมานับครั้งไม่ถ้วน สำคัญตรงที่ว่าเราเข็ดไหม ? ทุกข์ทรมานอยู่กับการโดน รัก โลภ โกรธ หลง ตีเราอยู่ทั้งวันทั้งคืน ถ้าเข็ด..เราก็ต้องหาทางหลีก หาทางหนี

เพราะฉะนั้น...ถ้าหากว่าท่านดูในวิปัสสนาญาณ ๙ บางทีก็สงสัย มุญจิตุกัมยตาญาณเป็นอย่างไร ? ปฏิสังขานุปัสสนาญาณเป็นอย่างไร ? ก็คือความเข็ดจากการโดนกิเลสตี แล้วเสาะแสวงหาทางหนี เมื่อเห็นทางแล้วก็ไปสุดชีวิต ไม่ใช่นอนสบายใจ แบบที่หลวงตาบัวท่านเปรียบเทียบว่า "เหมือนหมูนอนพาดเขียง" สบายมาก อยู่ ๆ ใครเอาเขียงมาให้หนุนนอนก็ไม่รู้ ? หารู้ไม่ว่าเขาจะเชือดตอนไหนก็ได้ เพราะว่าตัวเองเอาหัวไปนอนพาดเขียงเอง

ถ้าตราบใดที่เรายังไม่เข็ด เราก็จะไม่ทุ่มเท สติ สมาธิ ปัญญาทั้งหมดในการหนีกิเลส ก็คือประเภทเบื่อ ๆ อยาก ๆ บางคนก็อยู่ในประเภท "ดีชั่วรู้หมด แต่อดไม่ได้"

กระผม/อาตมภาพเองเป็นมาแล้วทุกอย่าง เป็นถึงขนาดหมดท่าขึ้นมา นั่งอยู่ต่อหน้าพระพุทธรูป มองอย่างเดียวเลย "ทิพจักขุญาณใช้ไม่ได้ใช่ไหม ? ใช้ตานี่แหละมอง อตีตังสญาณไม่ต้องใช้ อนาคตังสญาณไม่ต้องใช้ อดีตอนาคตกูไม่เอา ปัจจุบันนี้กูนั่งอยู่ต่อหน้าพระ มึงแน่ใจมึงลากกูไปที่อื่นสิวะ..! ต่อให้กูคิดชั่ว ตอนนี้กูนั่งอยู่ตรงนี้ กูก็จะไม่พูดชั่ว แล้วกูก็จะไม่ทำชั่ว" อย่างน้อย ๆ กาย วาจา ใจ ของเราก็ได้ดีไป ๒ ส่วน ชนะ ๒ ต่อ ๑ ก็แปลว่าเราชนะ..!