[สุธรรม]

ถาม : วันหนึ่งในขณะที่ผมได้ไปเล่นที่บ้านพักแห่งหนึ่งกับคนรู้จัก เขาบอกว่าบ้านหลังนี้มีผี ชอบมาเดินผ่านหน้าต่าง ตอนนั้นผมก็เห็นเป็นเรื่องสนุกสนานกัน ไม่ได้คิดอะไรมาก ก็ตกลงนอนพักที่นั้นหนึ่งคืน พอมาถึงตอนประมาณห้าทุ่ม ทุกคนหลับกันหมด มีผมนั่งเล่นคอมพิวเตอร์อยู่คนเดียว มีจังหวะหนึ่งผมได้หันไปมองที่หน้าต่าง ก็เห็นว่ามีเงาคนเดินผ่านหน้าต่างไปมา เป็นเงาผู้หญิง ชัดเจนมาก เดินกลับไปกลับมา แต่ไม่มีเสียงเดิน และ ลักษณะการเดินไม่เหมือนกับคนเดิน เหมือนกับลอยไปลอยมามากกว่า

ด้วยความตกใจและความกลัว จึงพยายามปลุกคนอื่น ๆ ให้ตื่น แต่ก็ไม่มีใครตื่น แต่มีคนหนึ่งพูดทั้ง ๆ ที่กำลังหลับตาอยู่ว่า ผีใบตองครับ แล้วก็นอนต่อ นอกนั้นอีกสองคนไม่มีใครตื่นสักคน แต่ผมดูอย่างไรก็ไม่ใช่ใบตอง เป็นเงาคนชัด ๆ เดินไปมาอยู่

ใจหนึ่งผมก็อยากจะเปิดผ้าม่านดู แต่ผมก็มาดูใจตัวเองว่า ถ้าเกิดผมเจออะไรที่ทำให้ตกใจมากกว่านี้ ผมอาจจะคุมสติไม่อยู่ก็ได้ ก็เลยไม่เปิดผ้าม่าน ปล่อยให้คนข้างนอกเดินไปตามที่เขาอยากเดิน

ส่วนผมที่เคยฝึกสมาธิมาบ้าง ก็เลยว่าจะนั่งสมาธิก่อนนอน ซึ่งที่นอนก็อยู่ห่างจากหน้าต่าง ประมาณหนึ่งเมตร ผมก็พยายามสวดมนต์ที่เคยสวดประจำทุกวัน แต่ครั้งนี้ผมสวดได้ครึ่งเดียว อีกครึ่งหนึ่งผมนึกไม่ออก นึกอย่างไรก็นึกไม่ออก ก็เลยนั่งสมาธิ ผ่านไปสักครึ่งชั่วโมง พอรู้สึกว่าไม่กลัวแล้ว ก็เลยรีบนอน โดยที่ไม่ลืมตาขึ้นมาดูว่า เขาคนนั้นยังเดินอยู่หรือไม่ เพราะกลัวว่าจะเห็นอีก แล้วจะนอนไม่หลับ ไม่นานผมก็หลับ ตื่นเช้ามา ผมก็บอกกับทุกคนว่าผมเจออะไร และถามว่าทำไมถึงปลุกไม่ตื่น ทุกคนก็บอกว่านอนไม่รู้เรื่องอะไรเลย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีคนมาปลุก

จากที่กล่าวมา ไม่ทราบว่า ทำไมทั้ง ๆ ที่ผมก็สวดมนต์บทนั้นเป็นประจำ แทบทุกวัน แต่พอมาเจอผีแล้ว กลับนึกบทสวดได้แค่ครึ่งเดียว อีกครึ่งนั้นผมนึกไม่ออกเลย ไม่ทราบว่าเป็นเพราะอะไรครับ ?
ตอบ : ยังฝึกฝนไม่พอ