[เถรี]

ในเรื่องของวันเกิดนั้น กระผม/อาตมภาพไม่เคยให้ความสำคัญกับตัวเองมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ในสมัยที่เป็นฆราวาส วันเกิดคือวันที่พาแม่ไปไหว้พระ ไปทำบุญ ไปเลี้ยงอาหาร ท่านอยากจะกินอะไรก็พาไป เพราะว่าวันที่พวกเราเกิดมา เป็นวันที่แม่เกือบจะตาย..! กระผม/อาตมภาพจึงไม่เคยให้ความสำคัญกับตัวเองเลย

ในชีวิตนี้กระผม/อาตมภาพก็เพิ่งจัดงานวันเกิดครั้งเดียว ก็คือตอนอายุ ๖๐ ปี ตั้งใจเอาไว้ว่าจะจัดครั้งต่อไปคือตอน ๗๒ ปี แล้วถ้าหากว่ากัดฟันอยู่ถึง ๘๔ ปี ก็จะจัดอีกครั้งหนึ่ง แต่ว่าถ้าตามที่เคยดูเอาไว้ อายุขัยไม่ถึงแน่นอน เพียงแต่ไม่กล้าดูต่อ เพราะว่าครั้งแรกที่ดู อายุเท่านี้ พอครั้งที่ ๒ ดู ดันอายุมากขึ้น ครั้งที่ ๓ ขืนดูแล้วมากขึ้น ตูก็เป็นลมตายดีกว่า..! ก็เลยเลิกดู เป็นอันว่าไม่รู้ไม่ชี้ อยู่ไปวัน ๆ ก็แล้วกัน

แต่ว่าในเมื่อท่านทั้งหลายมีน้ำใจ ช่วยกันบำเพ็ญกุศล เป็นการทำตามคำสอนขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ไม่ว่าในเรื่องของทาน ของศีล ของภาวนาก็ตาม จึงขออนุโมทนาด้วย

ส่วนอีกประการหนึ่งก็คือ ที่ท่านทั้งหลายช่วยกันบริหารวัดวาอารามของเรา โดยเฉพาะเน้นในเรื่องของความปลอดภัย ซึ่งท่านทั้งหลายจัดเวรยามกันเองตามความสมัครใจ แล้วก็เรื่องของการช่วยกันดูแลทำความสะอาด วัดของเราจะใหญ่จะเล็กก็ตาม ถ้าหากว่าสะอาด ญาติโยมก็จะอยากเข้าวัด แต่ถ้าเข้าไปแล้วขยะเพียบเลย ก็ไม่มีใครอยากเข้าอย่างแน่นอน..!

มีอยู่วัดหนึ่งใกล้ ๆ นี้เอง ตอนที่หมดสภาพแล้ว พระเดชพระคุณหลวงพ่อพระเทพเมธากร (ณรงค์ ปริสุทโธ ป.ธ.๔) ตอนนั้นยังเป็นพระราชธรรมโสภณ รักษาการเจ้าคณะจังหวัดกาญจนบุรี ส่งกระผม/อาตมภาพเข้าไปช่วยจัดการวัดให้เป็นวัดหน่อย เชื่อหรือไม่ว่าแค่ขยะอย่างเดียว ต้องขนไป ๒๐ กว่าคันรถ..! ขยะหมกอยู่แม้กระทั่งข้างโบสถ์ แล้วอย่างนั้นจะให้ญาติโยมเขาเลื่อมใสได้อย่างไร ? เป็นการอยู่อาศัยวัดอย่างเดียว ไม่เคยอยู่ให้วัดได้อาศัยเลย..!

เมื่อท่านทั้งหลายช่วยกันดูช่วยกันแล ระหว่างที่กระผม/อาตมภาพไม่อยู่ ก็ต้องขอขอบคุณเอาไว้ ณ ที่นี้เช่นกัน