[เถรี]

ดังนั้น..ตรงนี้ท่านจะเห็นว่า แม้ว่า "เจ้าแม่หลักเมืองนภิสราเทวี" นั้น จะมีอานุภาพขนาดสั่งได้ในเรื่องของธรรมชาติในแต่ละแห่งก็ตาม แต่เราต้องไม่ลืมว่า ท่านเองยังเป็นแค่เทวดาในกามาวจรสวรรค์เท่านั้น สูงกว่านั้นขึ้นไปก็ยังมีสวรรค์ชั้นอื่น ๆ มีพรหม มีอรูปพรหม แล้วก็ไปถึงพระนิพพาน ดังนั้น...จุดที่ปลอดภัยที่สุดก็คือเราต้องเกาะพระพุทธเจ้าบนพระนิพพานเอาไว้ ถือว่าเป็นการประกันความเสี่ยง

แม้แต่กระผม/อาตมภาพเองบางทีก็ลืม เนื่องจากว่าเวลาเร่งรัด กลัวว่าจะเข้าไปต่อเครื่องไม่ทัน ลืมเอา "แล็บท็อป" หรือที่บ้านเรานิยมเรียกว่า "โน้ตบุ๊ก" ออกจากกระเป๋า ซึ่งโดยปกติแล้วเจ้าหน้าที่เขาไม่เคยยอม แต่ปรากฏว่าก่อนที่จะเข้าเครื่องเอ๊กซเรย์ไป ในส่วนของพระเครื่องซึ่งญาติโยมเลี่ยมทองมาให้ กระผม/อาตมภาพก็ถอดใส่กระเป๋าเข้าไปด้วย ในเมื่อมีพระอยู่ นึกขึ้นมาได้ว่าลืมเอาโน้ตบุ๊กออก ก็อาราธนาบารมีพระสงเคราะห์ ทำให้ผ่านได้ทุกครั้ง แม้กระทั่ง "พาวเวอร์แบงค์" ก็เหมือนกัน แต่ว่าของคนอื่น พอเห็นพาวเวอร์แบงค์เท่านั้น เขาเรียกกลับมาให้เอาออกกันหมด..!

ถึงเวลาก่อนที่จะเดินทาง กระผม/อาตมภาพก็ต้องจับภาพพระ คลุมตัวเองจนมั่นใจ แล้วก็ขยายไปเผื่อคนอื่น ถ้าหากว่าท่านทั้งหลายจะต้องไปเป็นผู้นำหมู่คณะ ก็จำเป็นที่จะต้องซักซ้อมให้คล่องตัว เพราะว่ากำลังใจของคนเรานั้น แบ่งกันอย่างหยาบ ๆ เลยมีอยู่ ๓ ระดับ ก็คือ

ระดับแรก เอาตัวไม่รอด พึ่งคนอื่นอย่างเดียวเลย

ระดับที่สอง เอาตัวรอดได้ ช่วยเหลือคนอื่นไม่ได้

ระดับที่สาม เอาตัวรอดได้ ช่วยเหลือหมู่คณะได้

เราจึงจำเป็นอย่างยิ่งที่ต้องฝึกฝน อบรม จนกระทั่งกำลังใจของเราเข้มแข็งเพียงพอ

โดยเฉพาะท่านที่เป็นพระภิกษุสามเณร เพราะว่าพอท่านบวชเข้ามาแล้ว จะมากจะน้อยก็ต้องมีญาติโยมที่เลื่อมใสศรัทธา อาศัยท่านเป็นผู้นำ ก็เหมือนกับว่าท่านต้องเป็นผู้ฉุดต้องลากเขาไป ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ถ้ากำลังของเราไม่พอก็เป็นอันว่าพังทั้งขบวน ยิ่งมีคนมาอาศัยมากเท่าไร ก็เหมือนอย่างกับหัวรถจักรที่พ่วงตู้ไปเรื่อย ถ้ากำลังไม่ดีจริง ก็จะลากตู้ไปไม่ไหว..!

อีกส่วนหนึ่งก็คือ ขอเจริญพรขอบคุณแม่ชีชื่น ศรีสองแควและบรรดาเจ้าภาพทั้งหลาย ที่ช่วยจัดงานวันเกิดให้กระผม/อาตมภาพ ซึ่งนั่งกระเด้งกระดอนอยู่ในรถ อนุโมทนาด้วย แต่สงสัยว่าทำไมพระ ๓ รูปที่นั่งอยู่ข้างล่างไม่ขึ้นไปนั่งอยู่ข้างบนอาสนะ ? ไม่ใช่ว่าอยู่ที่โน่นแล้วกระผม/อาตมภาพจะไม่รู้ไม่เห็นอะไรเลย..!