[เถรี]

ถ้าหากว่าอ่านตำราในคู่มือปฏิบัติธรรมฐานของพระเดชพระคุณหลวงพ่อฤๅษีฯ วัดท่าซุง เราจะเห็นคำว่า "ลืมตามองภาพ หลับตาลงนึกถึงพร้อมกับคำภาวนา ภาพเลือนหายไป ลืมตามอง ตั้งใจจำใหม่ หลับตาลงนึกถึงพร้อมกับคำภาวนา" ทำอย่างนี้เป็นหมื่นเป็นแสนครั้ง ไม่ใช่ ๕ ครั้ง ๑๐ ครั้ง

"อยากสูงต้องเขย่ง" หรือไม่ก็หัดกระโดดเข้าไว้เหมือนกัปตันชมพู่ "อยากเก่งต้องขยัน" ถ้าไม่ขยัน ไม่มีทางเลยที่จะประสบความสำเร็จ แล้วขยันแบบโง่ ๆ ก็ไม่มีประโยชน์อีก

"ต้องรู้จักผ่อนสั้นผ่อนยาว" หาจุดพอดีของตัวเองให้ได้ ไม่ย่อหย่อนเกินไป ไม่ตึงจนเกินไป ต้องหามัชฌิมาปฏิปทาของตนเองให้เจอ ซึ่งมัชฌิมาปฏิปทานี้ ไม่มีมาตรฐาน ๕๐ เปอร์เซ็นต์ ของแต่ละคนมีไม่เท่ากัน แล้วพากเพียรทำไป ชนิดเอาชีวิตเข้าแลก ถ้าไม่ประสบความสำเร็จก็ให้ตายกันไปเลย

กระผม/อาตมภาพเอง ทันทีที่รู้จักนรกก่อนอายุครบ ๒๐ ปี ก็กลัวสุดชีวิต เพราะเห็นว่าบรรดานักบวชลงไปจนแน่นขนัดไปหมด คิดว่าชีวิตนี้จะไม่บวชอย่างเด็ดขาด จนกระทั่งพระเดชพระคุณหลวงพ่อท่านชวนให้บวช ก็ยังต่อรองขอแค่ ๗ วัน เพราะว่ากลัวที่จะลงนรก..!

ท้ายที่สุดเมื่อมาเห็นว่าตัวเองมีต้นทุนอยู่มาก ประการแรกก็คือ ศีลพระมีไม่ถึง ๒๒๗ ข้อ เนื่องจากว่าศีลเกี่ยวกับภิกษุณีก็ดี ศีลเกี่ยวกับการสร้างสิ่งของเครื่องใช้ก็ตาม ไม่ต้องทำแล้ว ไม่มีให้ปฏิบัติแล้ว นางภิกษุณีไม่มี ข้าวของเครื่องใช้ โยมก็ถวายให้เหลือเฟือ มีกำไรมากขนาดนี้แล้ว ถ้ายังเอาดีไม่ได้ ก็ให้ตายไปเลย..!

ความคิดของกระผม/อาตมภาพก็คือ "ถ้าชาตินี้มึงไปนิพพานไม่ได้ ก็ลงอเวจีไปเถอะ..!" ไม่มีตรงกลางเลย "ถ้ากูขึ้นสูงสุดไม่ได้ กูยอมลงต่ำสุด..!" แต่หมายความว่า เราต้องทุ่มเทจนสุดกำลังกาย กำลังใจ กำลังสติปัญญาของเราแล้ว

เรื่องทั้งหลายเหล่านี้ฝากเอาไว้เป็นข้อคิด ไม่ว่าจะกับท่านทั้งหลายซึ่งอยู่ที่นี่ ซึ่งส่วนใหญ่เป็นพระภิกษุ สามเณรและแม่ชี หรือว่าญาติโยมทั้งหลายที่ฟังอยู่ทางบ้าน ทั้งในประเทศและต่างประเทศ อย่าชื่นชมกับความสำเร็จของคนอื่น โดยไม่ได้ดูว่าความสำเร็จนั้นมาจากความเหนื่อยยากขนาดไหน และเราจะเลียนแบบปฏิปทาความเหนื่อยยากนั้น ให้ประสบความสำเร็จได้อย่างไรบ้าง ?

วันนี้ก็ขอเรียนถวายพระภิกษุสามเณรของเรา และบอกกล่าวแก่ญาติโยมแต่เพียงเท่านี้


พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เสียงธรรมจากวัดท่าขนุน
วันพฤหัสบดีที่ ๙ มิถุนายน พุทธศักราช ๒๕๖๕
(ถอดจากเสียงเป็นอักษร โดย เผือกน้อย)