[เถรี]

กระผม/อาตมภาพเคยบอกมา น่าจะเป็นร้อยครั้งแล้วว่า การทำความดีก็ต้องการคนหน้าด้าน แพ้เท่าไรก็ต้องตื๊อสู้ต่อไป ไม่ใช่ทำตัวเป็นคนขี้อาย แพ้หน่อยก็เลิกไปเลย ถ้าหากว่าแพ้แล้วเลิก ทุกวันนี้จะไม่มีชัชชุอรให้คนเขาปลาบปลื้มกัน จะไม่มีพิมพิชยา จะไม่มีพรพรรณให้คนเขาปลาบปลื้มกัน บางคนอย่างปิยะนุช อยู่มาตั้งแต่ยุค ๗ เซียนรุ่นพี่ เป็น ๑๐ ปีแล้ว แต่ว่าเพิ่งจะมาประสบความสำเร็จในตอนนี้

เพราะฉะนั้น...ในเส้นทางของการบำเพ็ญเพียรหรือการปฏิบัติธรรม ถ้าหากว่าที่กล่าวไว้ในธรรมบท ก็คือลูกศิษย์ไปขอเรียนวิชากับอาจารย์ อาจารย์ถามว่า "จะฝึกวิชานี้ เจ้ามีความเพียรเท่าไร ?" ลูกศิษย์ตอบว่า "ถ้าหากว่าให้เอาตัวเองฝนกับภูเขา ตั้งแต่ศีรษะสึกไปจนถึงปลายเท้าก็ได้" มีความเพียรระดับนี้อาจารย์ถึงยอมรับเป็นลูกศิษย์

ถ้าเป็นอย่างโบราณว่าก็คือ ฝนทั่งให้เป็นเข็ม เด็กสมัยนี้ไม่ค่อยเคยเห็นทั่ง ทั่งก็คือแท่งเหล็ก เอาไว้รองรับในการตีเหล็ก รูปร่างหน้าตาคล้าย ๆ จระเข้ตัวสั้น ๆ มีฐานรอง พูดง่าย ๆ คือเหล็กทั้งแท่ง น้ำหนักหลายสิบกิโลกรัม ต้องมีความเพียรพยายามขนาดฝนทั่งให้เป็นเข็ม ใช้เวลากี่สิบกี่ร้อยปีก็ไม่รู้ ?!

ในเมื่อมีตัวอย่าง ทีมวอลเล่ย์บอลหญิงไทยซึ่งกำลังจะลงแข่งรอบสอง สนามสองที่ฟิลิปปินส์ พวกเราก็อย่าดูแค่ความสำเร็จ แต่ต้องดูว่าทำอย่างไรถึงจะสำเร็จ แล้วก็ลอกแบบปฏิปทานั้น มาใช้ในการฝึกปฏิบัติธรรมของเรา

เราต้องพากเพียรลักษณะเดียวกับคนทิเบต เดินจงกรมภาวนา สถานเบาเลยก็รอบพระเจดีย์ ๑๐๘ รอบ ถ้าสถานหนักหน่อย ทะเลสาบศักดิ์สิทธิ์ยัมดร๊อกโซ เส้นทางรอบทะเลสาบ ๔๐ กิโลเมตร เขาเดินจงกรมรอบทะเลสาบ ๑๐๘ รอบ..! นั่นยังดีที่เดิน มีผู้ที่มีศรัทธาเพียรมากกว่านั้นอีก กราบอัษฎางคประดิษฐ์รอบทะเลสาบ ๑๐๘ รอบ..! ส่วนพวกเรา ภาวนา "พุทโธ..พุทโธ" ไม่กี่สิบครั้งก็ท้อแล้ว..!