[เถรี]

ดังนั้น...การปฏิบัติธรรมจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องพยายามทำให้ถึงตรงนี้ เอาจิตจดจ่อแนบติดกับลมหายใจไปเลย เผลอหลุดจากลมเมื่อไรก็หลับเมื่อนั้น พยายามตามดูไปเรื่อย...ดูไปเรื่อย สภาพจิตของเราเวลาใกล้จะหลับ หรือเวลาจะเข้าถึงปฐมฌานหยาบ ก็เหมือนกับไฟที่หรี่ลง ๆ ๆ เราต้องจับจุดสุดท้ายให้ได้ แล้วล็อคเอาไว้แค่นั้น สภาพจิตก็จะตื่นรู้ทั้งคืน เหมือนกับไม่ได้หลับ อย่าไปเครียด หลับแน่ ๆ แต่เป็นการหลับแบบที่จิตยังตื่นอยู่

บางคนไปบังคับให้หลับใหญ่เลย กลัวว่าร่างกายจะเหนื่อย จะเพลีย จะทำงานไม่ไหว ไม่ต้องเสียเวลาไปบังคับ ถ้าหลับในลักษณะอย่างนั้น แค่ชั่วโมงเดียว ดีกว่าคนทั่วไปนอน ๕ - ๖ ชั่วโมงอีก..!

เมื่อถึงตรงจุดนั้นแล้ว สภาพจิตของเราจะเริ่มแหลมคมว่องไว ปัญญาจะเกิด รู้ว่าสิ่งหนึ่งประการใดที่เราควรจะปฏิสัมพันธ์ด้วย ถ้าหากว่ามีสิ่งทั้งหลายเหล่านั้นเกิดขึ้น กำลังใจก็จะคลายออกมา จนอยู่ในจุดที่สามารถปฏิสัมพันธ์ได้ พูดได้ ตอบโต้ได้ พอหมดความจำเป็น ก็จะรีบย้อนกลับเข้าไปสู่จุดเดิมของตัวเอง เพื่อป้องกันไม่ให้กิเลสกินเรา

ใครทำถึงตรงนี้แล้ว ให้สังเกตว่า เราจะรู้ลมหายใจและคำภาวนาโดยอัตโนมัติ ไม่ต้องบังคับก็เป็นเอง แค่เอาสติประคับประคองเอาไว้ ทั้งหลับและตื่น ให้อยู่แค่ตรงนี้ แล้วความอัศจรรย์ต่าง ๆ ในการปฏิบัติจะเกิดขึ้นกับเราเอง

ดังนั้น...วันนี้ที่ท่านทั้งหลายภาวนาพระคาถาเงินล้านแล้วหลับ ไม่ใช่เรื่องแปลก กระผม/อาตมภาพหากินทางหลับมาก่อน หลับเร็วมาก ใครบอกว่านอนไม่หลับมาแข่งกันเถอะ ต่อให้ "เจ้าโนบิตะ" มาก็คาดว่าไม่แพ้หรอก เด็กรุ่นหลังไม่รู้จักใช่ไหม ? การ์ตูนโดราเอมอนเขาพูดถึงตัวเอกตัวหนึ่งชื่อโนบิตะ นอนหลับเก่งมาก

คราวนี้พอเราทำแบบนี้บ่อย ๆ ซักซ้อมบ่อย ๆ สติ ปัญญาที่หลับและตื่นรู้เท่ากัน ระมัดระวังกิเลสได้เท่ากัน ก็เท่ากับเรารักษาใจของเราเอาไว้ได้ ไม่ให้กิเลสใหม่ทับถมเข้ามา ของเก่าที่เหลืออยู่ก็ค่อย ๆ ขูด ค่อย ๆ ขัด ค่อย ๆ เกลาไป ความผ่องใสของจิตก็จะมีมากขึ้นไปทุกที แล้วเดี๋ยวของแถมจะมาให้เราเดือดร้อน ก็คือจะรู้โน่นรู้นี่ไปเรื่อย ถึงตอนนั้นต้องจัดการให้ถูกด้วย