[เถรี]

กระผม/อาตมภาพนั้นมีกรรมหนักตรงจุดนี้ เป็นมาลาเรียเรื้อรังมาตั้งแต่อายุ ๒๒ ปี เนื่องเพราะว่าไปเป็นทหารอยู่ที่ชายแดนตาพระยา ได้รับเชื้อมาลาเรียจากทางด้านโน้นมา แล้วเมื่อไปหาหมอ ด้วยความที่เป็นคนหนุ่มก็กลั้นเอาไว้ไม่ให้สั่น ไปถึงหมอก็ไม่ตรวจอะไรเลย บอกว่า "ไม่สั่น..ไม่ใช่มาลาเรีย เอายาแก้ปวดลดไข้ไปก็พอ" ซึ่งสมัยนั้นก็เป็นแค่แอสไพรินหรือว่ายาเม็ดสีชมพู ยังไม่มียาพาราเซตามอลอย่างสมัยนี้ เมื่อโรคกำเริบขึ้นมาจึงทำให้สลบหมดสติไป ๒ วัน ตอนช่วงนั้นก็มีประสบการณ์ว่าคนตายแล้วเป็นอย่างไรเช่นกัน เมื่อฟื้นขึ้นมาก็ไม่สามารถที่จะรักษาหายได้อีก

ครั้นปี ๒๕๓๒ ได้ธุดงค์มาทางฝั่งพม่า ก็เจอเชื้อดื้อยาฝั่งพม่าซ้ำเข้าไปอีก ทำให้ตนเองนั้นเป็นบุคคลตัวอย่างที่ทางเวชศาสตร์เขตร้อนเอาไว้ศึกษา เกี่ยวกับเรื่องโรคที่มีแมลงเป็นพาหะนำมา ถ้าหากว่ามียาตัวใหม่ ทางด้านเวชศาสตร์เขตร้อนก็จะเรียกไปเป็นบุคคลทดลองยาของเขา

ตรงจุดนี้เมื่อโรคกำเริบขึ้นมา เราจะปวดร่างกายจนกระทั่งรู้ว่ากระดูกมีกี่ข้อ แม้กระทั่งเส้นผมของเรา พอเอามือแตะไปเหมือนกับเข็มแทงหัว ก็คือประสาททุกเส้นอักเสบหมด ทำให้เข้าใจว่าบุคคลที่เขาตายกันด้วยโรคมาลาเรียนั้น ส่วนใหญ่ก็คือตายเพราะทนการอักเสบไม่ไหว

ในเมื่อทำการปล่อยปลามาตั้งแต่อายุ ๒๗ ปี จนปัจจุบันนี้อายุ ๖๓ ปี โรคภัยไข้เจ็บที่เคยกำเริบอยู่ทุกบ่อย ก็เริ่มห่างออกไปเรื่อย ๆ จากที่กำเริบทุกเย็น ถ้าหากว่าพักผ่อนเพียงพอก็ไม่กำเริบ และขณะเดียวกัน ถ้าหากว่าไม่ได้กรำงานหนักมาก บางทีก็หายดีไปเป็นเดือนเลยก็มี

ตรงจุดนี้เป็นอานิสงส์อย่างหนึ่งของการปล่อยชีวิตสัตว์ ก็คือแม้ว่าจะไม่มีอุปฆาตกรรมเข้ามาตัดรอน ทำให้ไม่เป็นการต่ออายุ แต่ว่าก็ช่วยให้บรรเทาอาการเจ็บไข้ได้ป่วยลงไปอย่างหนึ่ง ช่วยให้การปฏิบัติหน้าที่การงานในระหว่างที่ดำรงชีวิตอยู่ มีความสะดวก มีความสบายอีกอย่างหนึ่ง