[เถรี]

วันนี้ตรงกับวันพุธที่ ๕ มกราคม พุทธศักราช ๒๕๖๕ เกือบทั้งวันก็หมดไปกับการทำรายงานส่ง เนื่องเพราะว่าสิ้นเดือนแต่ละครั้ง สารพัดรายงานจะต้องส่งให้ทางคณะสงฆ์ ยิ่งสิ้นปียิ่งมากเข้าไปใหญ่ ช่วงที่วิ่งไปวิ่งมาไม่มีเวลาที่จะทำ อาศัยวันนี้ที่มีงานช่วงเช้า ช่วงบ่ายก็ยังได้ทำงานตรงนี้ แล้วที่โชคดีก็คือพรุ่งนี้งานยกเลิก เพราะว่ากลัวเชื้อไวรัสโควิด ๑๙ อาละวาด ทำให้มีเวลาเพิ่มขึ้นมาอีก ๑ วัน

ในเรื่องของการทำงาน ถ้าหากว่าเราทิ้งค้างคาเอาไว้ ที่โบราณเขาเรียกว่า ดินพอกหางหมู ก็จะทำให้ปัญหาใหญ่เกิดขึ้นทีหลัง เพราะว่าเวลาเจองานมาก ๆ หลายคนก็ท้อไปเลย พระพุทธเจ้าถึงได้ตรัสเอาไว้ว่า อะนากุลา จะ กัมมันตา เอตัมมังคะละมุตตะมัง การทำงานต้องไม่คั่งค้าง จึงจะเป็นอุดมมงคล

คราวนี้ในเรื่องของการทำงานนั้น ต้องถือว่าเป็นแค่ส่วนประกอบเท่านั้น หลักสำคัญ ๆ เลยสำหรับพวกเราทั้งหลายก็คือ ทำอย่างไรจะรักษาใจตัวเองเอาไว้ให้ผ่องใสให้มากที่สุดได้ในแต่ละวัน ?

ในส่วนนี้ต้องบอกว่า พวกเราต้องหาเทคนิคเฉพาะของตนเอง เราจะทำวิธีไหนก็ได้ให้ใจยอมสงบ อยู่กับลมหายใจเฉพาะหน้า ต่อให้หมดท่าขึ้นมา ต้องดำน้ำกลั้นลมหายใจก็เอา คือสภาพจิตของเราเหมือนอย่างกับลิง ถึงเวลาก็กระโดดโลดเต้นพล่านไปหมด แต่พอใกล้ตายจิตจะต้องรวมตัว เพราะว่าเป็นห่วงร่างกาย ดังนั้น...เวลาที่จิตรวมตัว กำลังก็จะมีมาก

โบราณให้เราใช้คาถา ก็มักจะมีอยู่จำนวนมากด้วยกันที่ให้พวกเรากลั้นใจภาวนา กลั้นใจว่าคาถา ๓ คาบ ๕ คาบ ๗ คาบ ๙ คาบ แล้วแต่ความ "โหด" มากน้อยของครูบาอาจารย์ ที่กระผม/อาตมภาพเจอ มากที่สุดคือ ๑๐๘ คาบในชั่วอึดลมหายใจหนึ่ง..! พวกท่านถ้าหากว่าสมาธิน้อยน่าจะทำไม่ได้ แต่ถ้าหากว่าสมาธิสูงหน่อย เราสามารถที่จะทำได้ ด้วยเหตุ ๒ ประการ

ประการแรกก็คือ ลมหายใจละเอียด ร่างกายได้รับออกซิเจนเพียงพอ ทำให้ช่วงลมหายใจของเรายาวมาก ถ้าถามว่ายาวขนาดไหน ? ก็ยาวขนาดกระผม/อาตมภาพไปแช่พุน้ำร้อน ภาวนาพระคาถาเงินล้านได้ ๘ จบแล้วถึงโผล่ขึ้นมา หลวงพ่อสมคิด (พระครูบวรกาญจนธรรม) โวยเลย คิดว่าผมตายไปแล้ว บอกว่าถ้าไม่เห็นว่ายังขยับอยู่ มั่นใจได้เลยว่าจมน้ำตายไปแล้ว..!

จะลองดูก็ได้ เอาสักจบหนึ่งก่อน ปัจจุบันนี้ที่กระผม/อาตมภาพเอาแค่ ๘ จบ เพราะว่าไม่มั่นใจในสภาพร่างกายตัวเอง เนื่องจากว่าความชราปรากฏมากแล้ว ถ้าหากว่าอยู่นานไป ร่างกายรับไม่ไหว อาจจะเป็นลมจมน้ำตายไปจริง ๆ..!