[เถรี]

ในเรื่องของบุญของกุศลนั้นสำคัญยิ่งกว่าอาหาร เพราะว่าอาหารช่วยให้เราดำรงอยู่ได้เฉพาะชีวิตนี้ แต่บุญกุศลนั้นสามารถนำติดตัวไปยังโลกหน้า ในชาติอื่น ๆ ได้ด้วย แล้วที่สำคัญก็คือ ต้องทำให้ต่อเนื่อง

เราจะสังเกตว่าทำไมบางท่าน ชีวิตหน้าที่การงานครอบครัวของเขาดีไปหมด ก็เพราะว่ามีการสร้างบุญสร้างกุศลอย่างต่อเนื่อง ไม่ได้รอกินบุญเก่าอย่างเดียว บุญเก่าที่เป็นปุพเพกตปุญญตา ได้บำเพ็ญมาดีแต่ปางก่อน อาศัยบุญเก่าอย่างเดียว ถ้าบุญขาดช่วงเมื่อไรก็เดือดร้อนเมื่อนั้น แต่ถ้าเรารู้จักสร้างบุญในปัจจุบันเสริมเพิ่มเติมเข้าไป อย่างต่อเนื่องและสม่ำเสมอ ผลดีนั้นก็จะส่งผลให้ดียิ่ง ๆ ขึ้นไป

กระผม/อาตมภาพไปประเทศพม่า เห็นการสร้างบุญสร้างกุศลของเขาโดยไม่ประมาทแล้ว รู้สึกว่าพุทธศาสนิกชนชาวไทยของเรายังห่างไกลจากเขามาก คนพม่าทุกวันก่อนที่จะไปทำงาน ถ้าหากว่ามีวัด มีเจดีย์อยู่ใกล้วัด ก็เข้าวัดไปสวดมนต์ไหว้พระ จนกระทั่งสบายใจก่อนแล้วค่อยไปทำงาน กลับจากการทำงานมา เข้าวัดสวดมนต์ไหว้พระ เจริญกรรมฐานจนสบายใจก่อนค่อยเข้าบ้าน ถ้าหากว่าบ้านอยู่ไกลวัด ไกลศาสนสถาน จะมีเครื่องบันทึกเสียงสวดมนต์ไหว้พระ หรือว่าเสียงหลวงปู่หลวงพ่อที่เขาเคารพนับถือแสดงธรรม เปิดฟังและปฏิบัติกันที่บ้าน

การเข้าวัดของพุทธศาสนิกชนชาวพม่านั้น เหมือนบ้านเราไปเดินห้างดัง ๆ ที่เปิดใหม่ ก็คือไม่ว่าจะวัดไหนก็ตาม..แน่นขนัดไปหมด พูดง่าย ๆ ว่าสร้างศาสนสถานขึ้นมาเมื่อไร ก็ได้ใช้งานกันอย่างคุ้มค่าเมื่อนั้น

แม้กระทั่งเจดีย์ที่สร้างไว้บนยอดเขาสูง ๆ ทุรกันดาร ก็ยังมีคนทำความสะอาดปัดกวาดเช็ดถูอยู่ทุกวัน โดยเฉพาะกวาดทางขึ้น แล้วคนที่กวาดนั้น ส่วนใหญ่ก็คืออุบาสก อุบาสิกาที่ชราภาพมากแล้ว อายุ ๕๐ ปี ๖๐ ปี ๗๐ ปี ๘๐ ปี ก็ยังมี แต่ว่าแข็งแรงมาก เพราะว่าเดินขึ้นเขาทุกวัน

ดังนั้น...เราจะเห็นได้ว่าในส่วนของพุทธศาสนิกชนชาวไทยของเรา ยังทำตนไม่สมกับการเป็นประเทศของพระพุทธศาสนา ดังที่ได้กล่าวไปแล้วว่า พวกเราที่มาปฏิบัติธรรมนั้นกลายเป็นส่วนที่แปลกแยกจากสังคม และเป็นส่วนที่ทำให้เรานั้นยึดติดได้มาก ก็คือยึดติดว่าเราเป็นผู้รักษาศีลปฏิบัติธรรม มีความเหนือกว่าคนอื่นที่ไม่ได้ทำ ถ้าพูดกันแบบภาษาชาวบ้านก็คือ รู้สึกว่ากูดีกว่า การติดดีนั้นเป็นเรื่องที่แก้ไขยากมาก เหตุที่เป็นเช่นนั้น เพราะว่าไปเข้าใจผิด คิดว่าตนเองดีแล้ว ก็เลยไม่ฟังใคร