[นักเดินทางสังสารวัฏ]

๑.ตัวผมเคยได้ยินเสียงเปรตที่กรีดร้องน่ากลัวมากเหมือนในหนังผีของฝรั่ง เลยทำให้ผมเชื่อว่าคนเราตายแล้วไม่สูญแน่ ๆ และบางครั้งผมเจริญวิปัสสนาแบบที่พระท่านสอน และผมพิจารณาว่าการเวียนว่ายตายเกิดในวัฏสงสาร นี้มันน่ากลัวจริง ๆ ต่อให้เป็นพรหม เทวดา หมดบุญ สามารถตกนรก และพอตกนรก ก็ต้องมาเกิดเป็นเปรต อสุรกาย สัตว์เดรัจฉาน และพอเป็นสัตว์เดรัจฉาน สมมุติเกิดเป็นเสือก็ต้องฆ่าสัตว์ตัวอื่น ๆ เป็นบาปทำให้ตกนรกอีกที วนอยู่ใน loop แบบนี้ กว่าจะได้เกิดเป็นมนุษย์อีกทีก็ยากแสนยาก และพอเป็นมนุษย์แล้วจะได้เกิดยุคที่พระพุทธเจ้ามาตรัสรู้หรือเปล่าก็ไม่รู้ ถ้าได้เกิดในยุคพระศาสนา จะฟังธรรมแล้วเกิดศรัทธา และได้พบพระที่เป็นพระจริง ๆ โอกาสที่จะเป็นแบบนี้ยากแสนยากจริง ๆ สรุปสั้น ๆ คือการที่พิจารณาถ้ายังวนเวียนตายเกิดในวัฏสงสารจะเจอความลำบากมาก ๆ เลยรู้สึกกลัวและไม่อยากจะเกิดอีก อยากถามว่าจัดเป็นนิพพิทาญาณหรือเปล่าครับ

๑.๑ ผมศึกษาเรื่องเจตสิก เรื่องจิตสังขาร และเรื่องสังขารุเบกขาญาณคือการหยุดปรุงแต่งทั้งปวง เช่นการคิดดีและชั่ว และตัวผมก็เป็นปุถุชนทั่วไปเลยสงสัยว่าการที่เราหยุดการปรุงแต่งในด้านคิดดี มันไม่เป็นการประมาทหรือครับ?