[รุ้งทรงกลด]

เวลาที่อยู่ในอารมณ์ใดอารมณ์หนึ่ง เช่น อ่านหนังสือธรรมะแล้วเกิดอารมณ์ซึ้งใจ
จนคิดที่จะปรารถนาสิ่งใดสิ่งหนึ่งขึ้นมา หรือ แม้แต่อยู่ในอารมณ์โกรธ แล้วเกิดตัดสินใจอย่างใดอย่างหนึ่งขึ้น

การที่ตัดสินใจตามที่ใจคิดจริง ๆ ในเวลานั้น ทำให้เกิดสมาธิทรงตัวได้มั่นคงมาก
สามารถรู้ลมหายใจได้เอง แม้ว่าจะไม่ได้ตั้งใจรู้ลมหายใจก็ตาม

ต่างกับตอนที่ไม่ได้ตัดสินใจอะไรเลย แม้ว่าจะตั้งใจรู้ลมหายใจ
ก็ยังรู้สึกว่าสมาธิไม่ได้มั่นคงเหมือนกับตอนที่มีการตัดสินใจ

เหตุที่เป็นแบบนี้ อาจจะเป็นเพราะว่าเคยมีพื้นฐานในการฝึกสมาธิมาก่อน
แล้วถ้าเป็นคนที่ไม่เคยฝึกสมาธิแบบรู้ลมหายใจเข้าออกเลยในชาตินี้
แล้วทำการตัดสินใจอะไรสักอย่าง ไม่ว่าจะในด้านกุศล หรือ อกุศล ก็ตาม
จะสามารถมีสมาธิทรงตัวได้เหมือนกันไหมครับ