[เถรี]

ดังนั้น...ในเรื่องของการปฏิบัติธรรม ถ้าเราขาดการตัดสินใจที่เด็ดขาด โอกาสเข้าถึงมรรคผลก็ไม่มี แล้วกว่าที่จะได้อย่างนั้นอีกทีหนึ่ง ก็ต้องรอวาระบุญวาระกรรมบรรจบครบรอบอีกครั้งหนึ่ง บางคนก็หลายปี บางคนก็หลายสิบปี ถ้าหากว่าเจอหลายปี หรือหลายสิบปีก็มีสิทธิ์ที่จะตายก่อน โดยที่ไม่ได้อะไรเลย..!

ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ถ้าหากว่าท่านทั้งหลายปฏิบัติธรรมไป เมื่อถึงเวลาแล้ว กำลังใจจะบอกเราเองว่าอะไรควร อะไรไม่ควร แบบเดียวกับคุณแม่จันทนา วีระผล ปฏิบัติธรรมไปถึงจุดหนึ่ง ญาณคือเครื่องรู้ก็เกิดขึ้น รายงานกับตัวเองว่า ถ้าหยุดกำลังใจไว้แค่นี้ จะมีชีวิตอยู่ต่อได้อีก ๑๒ ปี แต่ถ้าไม่หยุด ก็ตายภายใน ๗ วัน..!

คุณแม่จันทนาตัดสินใจว่า ในเมื่อไปได้แล้ว ทำไมต้องอยู่ทนลำบากไปอีก ๑๒ ปี ? ในเมื่อตัดสินใจแค่นั้น ก็แปลว่าทุกอย่างไม่เอาแล้ว แม้กระทั่งร่างกายของตนก็ไม่เอา คือชีวิตอีก ๑๒ ปีก็ไม่เอา ท่านจึงตายไปตามกฎเกณฑ์กติกา ก็คือพระอริยเจ้าระดับสูงขนาดนั้น อยู่ร่วมกับคนปกติไม่ได้ เพราะว่าจะเป็นทุกข์เป็นโทษแก่คนอื่นเขามาก เนื่องจากคนอื่นไม่รู้ว่าท่านเป็น ถึงเวลาล่วงเกินด้วยกาย ด้วยวาจา ด้วยใจ ก็จะเกิดโทษสาหัสแก่เขา จึงกลายเป็นกฎเกณฑ์ที่ว่า ถ้าฆราวาสบรรลุมรรคผล ก็จะสิ้นชีวิตลงภายใน ๗ วัน

แต่ตามประสบการณ์ของครูบาอาจารย์ ตลอดจนของตัวกระผม/อาตมภาพเอง ยังไม่เคยเห็นใครอยู่ได้เกินวันเลย ถ้าได้กลางวัน ก็ไม่ได้เห็นพระอาทิตย์ตก ถ้าได้กลางคืน ก็ไม่ได้เห็นพระอาทิตย์ขึ้น ถ้ากำลังใจไม่ถึง ก็จะรู้สึกว่าน่ากลัว แต่สำหรับคนที่กำลังใจถึงแล้ว กลับเป็นสิ่งที่ท่านปรารถนาอย่างยิ่ง