[รุ้งทรงกลด]

หลายครั้งที่เวลาผมนอนภาวนาไปด้วย มักจะฝันในลักษณะที่เหาะได้บ้าง กระโดดได้สูงมากบ้าง หรือ วิ่งเร็วกว่ารถบ้าง แม้จะสมจริงแค่ไหน ผมก็รู้ว่าเป็นฝัน

แต่มีอาการฝันที่แปลกมากอีกอย่างคือ ก่อนจะฝันแบบนี้ผมมักจะรู้ลมหายใจเข้าออกไปด้วย แล้วนอนหลับไป

ในความฝันนั้น เมื่อฝันไปสักระยะผมจะรู้สึกว่านี้คือความฝัน แล้วก็ลองพยายามควบคุมตัวเองดู ว่าต้องการจะทำอะไร ก็สามารถทำได้ ว่าจะลองไปหาคนที่รู้จักดู ก็ไม่รู้จะไปทางไหน เพราะอยู่ในสถานที่ที่ไม่รู้จัก บางทีก็เป็นห้างสรรพสินค้า แต่ไม่รู้ว่าร้านอะไร ก็เลยลองทำอะไรที่มันละเอียดขึ้น ใกล้ ๆ ตัวก่อน เช่น การหยิบจับสิ่งของ ผมลองหยิบปากกาขึ้นมา ก็ปรากฎว่าหยิบขึ้นมาได้ แต่รู้สึกว่าต้องใช้สมาธิอย่างมาก

ตอนนี้ผมรู้สึกว่าเป็นอิสระจากในโลกแห่งนี้มาก จะทำอะไรก็ได้ และผมก็ยังรู้ลมหายใจเข้าออกอยู่ตลอดเวลาตั้งแต่รู้ตัวว่าอยู่ในฝัน

ทีนี้ผมก็เลยลองจับตัวคนที่อยู่แถวนั้นดู แต่ครั้งนี้ผมต้องใช้ความพยายามอย่างมาก ในการเคลื่อนไหวร่างกาย เพื่อยื่นมือไปจับตัวคนอื่น มากกว่าตอนที่หยิบปากกาอีก และผมก็สามารถแตะตัวคนแถวนั้นได้ แต่เขาดูเหมือนจะไม่สนใจผมเลย และจากการที่ต้องใช้สมาธิอย่างมากนั้น ก็ปรากฎว่าผมค่อย ๆ ตื่นขึ้นมา

แต่อาการตื่นนั้น เป็นการที่สติมีความต่อเนื่องกัน การออกมาจากความฝัน ไม่มีการเผลอสติแต่อย่างใด ภาพในความฝันค่อย ๆ หายไปทีละน้อย ๆ มีสติตลอด เป็นเหมือนการที่ผมออกมาจากที่หนึ่ง มายังอีกที่หนึ่งเท่านั้น

ในขณะเดียวกัน ผมก็ยังรู้ลมหายใจเข้าออกตลอดเวลาตั้งแต่ในฝัน
ในขณะที่ค่อย ๆ ตื่น ก็ยังรู้ลมอยู่
จนมีสติตื่นเต็มที่ก็ยังรู้ลมหายใจเข้าออกอยู่

ปกติเวลาฝัน ผมจะไม่มีสติ ไม่สามารถควบคุมอะไรได้เลย
แม้แต่จะคิดเองก็ยังไม่มีเวลาคิดเลย

แต่นี้ผมสามารถควบคุมตัวเองได้
คิดเองได้ เดินไปไหนก็ได้
แต่ถ้าจะทำอะไรที่มันละเอียดขึ้นจะต้องใช้สมาธิอย่างมาก

และอาการแบบนี้มักจะเกิดขึ้นในช่วงที่ผมรู้ลมหายใจเข้าออกได้ดีมาก
ไม่ใช่ว่าทุกครั้งที่ผมทำสมาธิได้ดีแล้วจะฝันแบบนี้
แต่ทุกครั้งที่ผมฝันในลักษณะนี้ มักจะเป็นช่วงที่ผมกำลังทำสมาธิได้ดีมากกว่าปกติ แล้วหลับไปในช่วงนั้น

ไม่ทราบว่าอาการอย่างนี้คืออะไรครับ

และถ้าเป็นแบบนี้ แสดงว่าคนที่ได้อภิญญาก็สามารถเข้าไปเล่นในความฝันได้ แบบที่ครูบาอาจารย์ท่านไปเข้าฝันลูกศิษย์ใช่ไหมครับ