[เถรี]

ไปพระบรมธาตุอินทร์แขวน มีวิธีขึ้นหลายวิธีด้วยกัน อย่างแรกคือ นั่งรถรวดเดียวจากข้างล่างขึ้นไปข้างบนเลย ค่ารถแพงกว่าปกติหนึ่งเท่าตัว เส้นทางทั้งหมด ๘ ไมล์ ราว ๆ เกือบ ๑๓ กิโลเมตร

ไมล์ที่ ๑ - ๗ ถ้าสมมติราคา ๕๐๐ จั๊ต ไมล์สุดท้ายบวกอีก ๕๐๐ จั๊ต หรือไม่เขาก็ส่งเราแค่ไมล์ที่ ๗ แล้วเราก็เดินต่อ ส่วนใหญ่ก็จะใช้วิธีนี้ คราวนี้ช่วงไมล์สุดท้ายนั้นมีหลายอย่าง อย่างแรกคือเดินขึ้นไปเอง อย่างที่สองก็นั่งแคร่ มีคนหามให้ อย่างที่สามก็ให้เขาแบกกระเป๋าขึ้นไปให้ แล้วเราเดินตัวเปล่า อาตมาเจออย่างที่สี่จนได้ เขาแบกกระเป๋าให้ แล้วคนเดินไปไม่ไหว ท้ายสุดก็เลยเอาคนใส่ตะกร้าไปด้วย เขาเก่งจริง ๆ แบกคนไปด้วย..!

ตอนแรกอาตมาก็คิดว่าเรานั่งแคร่ดีกว่า เพราะว่าตอนนั้นแคร่หาม ๔ คน ราคา ๑,๐๐๐ จั๊ต (สมัยนั้นเทียบเงินไทยเท่ากับร้อยกว่าบาท) กำลังจะเดินไปถามว่า หามแคร่ราคาเท่าไร ก็เจอคนเดินตัดหน้าไป บุคคลนี้เขาใช้ไม้เท้าสองข้าง มีขาอยู่แค่หัวเข่า เขาเอาผ้าพันหัวเข่าเสียหนาเลย เดินขึ้นไปข้างบน พอขยับไปไกลอีกหน่อย ตายละหว่า..คุณยาย ตาบอดด้วย ผมขาวทั้งหัวเลย ให้หลานสองคนจูงเดินขึ้นไป อารมณ์จะนั่งแคร่นี่หายเกลี้ยงเลย เดินดีกว่า ถ้าไม่เดินอายหมาแน่..! พอเห็นลักษณะอย่างนั้นแล้วทำให้ฮึด ในเมื่อเขาไปได้ เราก็ต้องไปได้

ถาม : คนที่เดินขึ้นกับคนที่นั่งแคร่ขึ้น ต่างกันอย่างไรคะ ?
ตอบ : ความมุ่งมั่นต่างกัน คนที่เดินขึ้นแสดงว่าบารมีเขาสูงกว่า เขารู้สึกดีที่ได้เดินขึ้นไปถวายพุทธบูชาต่อองค์พระเจดีย์ ด้วยความเพียรพยายามของตัวเอง จะมีอยู่จำนวนมากด้วยกัน ที่เดินจากที่พักข้างล่างขึ้นไป เขาจะเดินกันตอนกลางคืน เพราะอากาศเย็นสบาย


พระครูธรรมธรเล็ก สุธมฺมปญฺโญ
เทศน์ช่วงเย็น ณ บ้านอนุสาวรีย์
วันอาทิตย์ที่ ๓ มกราคม ๒๕๕๓