[โยคียุ้ย]

........

อู่ทอง

๓๑ มกราคม ๓๗

สวัสดีจ้ะคุณครู...

หมกอยู่ในป่าทั้งเดือน กว่าจะมาเจอจ.ม.ของหญิง คิดว่าคงปิดเทอมพอดี เลยตอบมาที่บ้านแทน...

ดีใจกับหญิงด้วยที่กลายเป็นคุณครูไปแล้ว คงเป็นประสบการณ์ที่น่าประทับใจ (หนึ่งปีเจอคนใหม่ ๆ หนหนึ่ง)

ไม่มีคำแนะนำใด ๆ นอกจากขอให้ท่องให้ขึ้นใจว่า “เป็นธรรมดาของเด็กที่ต้องดื้อบ้างซนบ้าง ยังไม่รู้จักว่าอะไรหนักอะไรเบา..”

พยายามให้อภัย ชี้ผิดชี้ถูกให้เด็กรู้ อย่าเลือกที่รักมักที่ชัง พยายามสนใจคนที่ไม่น่าสนใจให้มากที่สุด...

ช่วงนี้หลวงพี่ป่วยบ่อยมาก งานก็นับว่าหนัก ในแปดเดือนที่ผ่านมา สร้างกุฏิ-ศาลาได้แปดหลัง กำลังขึ้นหลังที่เก้า

การสาธารณประโยชน์ก็แจกเสื้อผ้า อาหาร ยา แก่ผู้ยากจน เปิดเทอมจะให้ทุนนักเรียนอีก

มีอะไรเขียนไปเล่าให้หลวงพี่ทราบบ้าง

จากใจจริง
พระเล็ก

.......................................................

เกาะพระฤๅษี
๒๕ กันยายน ๓๗

น้องหญิงจ๊ะ…

ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้างจ๊ะ หลวงพี่ทราบจากทางบ้านว่า หญิงมีไปรษณีย์ถึงไปนานแล้ว แต่หลานคนเก่งที่เพิ่งเข้าชั้นอนุบาลของหลวงพี่เอาไปเล่นที่ไหนไม่รู้ หายสาบสูญไปเลย...

ทางที่หลวงพี่อยู่ ฝนดีมาก ตั้งแต่กลางเดือนมิถุนายนมาจนป่านนี้ ฝนตกไม่เว้นวันเลย ทางเข้าออกลำบากมาก เป็นหลุมเป็นบ่อหมด บางตอนน้ำหลากมากถนนก็ขาดชั่วคราว..

งานก่อสร้างระยะแรกเรียบร้อยแล้ว ทดลองไป ๑ งานเมื่อเดือนสิงหาคม ปรากฏว่าที่พักไม่พอ ทั้งที่คนก็ไม่มากเท่าไร คิดว่าออกพรรษาแล้วจะก่อสร้างเพิ่มเติมอีกหน่อยจ้ะ

หญิงคงจวนจะได้พักชั่วคราวเพราะปิดเทอมเดือนหน้า ถ้ามีเวลาเขียนจดหมายถึงหลวงพี่บ้างนะจ๊ะ

จากใจจริง
พระเล็ก สุธมฺมปญฺโญ