[เถรี]

พวกเด็กที่ไปอบรมที่วัด เขาสงสัยว่าทำไมอาจารย์ไม่ตกใจอะไรกับเขาบ้าง ? ขอย้ำอีกครั้งหนึ่งว่าถ้าใจเราอยู่กับตัวก็จะไม่ตกใจ อาการตกใจเกิดจากการที่เราส่งใจไปที่อื่น พอเกิดอะไรขึ้นใจก็จะรีบวิ่งกลับมา เพื่อบังคับประสาทร่างกายให้รับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น อาการที่ใจวิ่งกลับมาเร็วเกินไป เขาเรียกว่าตกใจ คราวนี้คนที่ใจอยู่กับตัว ไม่ไปไหน ก็เลยไม่ตกใจกับใครเขา

ตอนนั้นไปที่บึงลับแล ตั้งใจว่าไปอยู่กันหลายวัน ก็เลยทำแคร่นอน สำหรับแคร่นอนก็ทำง่าย ๆ ไปตัดไม้ไผ่มาทำเสา วางเสาสี่เสา เอาไม้พาดแล้วก็ตีฟากปูนอน ก็พออยู่ได้ คราวนี้ตอนกลางคืนนอนภาวนาไปกำลังเพลิน ๆ ปรากฏว่าแคร่พังโครม..! พังลงทางด้านหัว ตอนนั้นใจของอาตมานิ่งมากเลย จะพังหรือไม่พังไม่สนใจ เอาแต่การภาวนาของตน พอแคร่พังหัวก็ทิ่มลง ตัวก็เลยไหลลงมาเรื่อย ๆ อาตมาก็ภาวนาไป ในที่สุดก็ไหลลงไปจนหัวค้ำพื้น น้ำหนักตัวทั้งหมดกดลงไปตรงนั้น ทีนี้ก็เริ่มรู้สึกว่าเจ็บ ก็เลยลุกขึ้น ตั้งใจว่าจะซ่อมแคร่

ปรากฏว่าพอลุกขึ้นมาแล้ว เจอพระรูปหนึ่ง ท่านยืนเหมือนกับพิงก้อนหินอยู่ ตรงที่ตั้งแคร่มีหินใหญ่อยู่ก้อนหนึ่งสูงท่วมหัว ก็สงสัยว่าพระธุดงค์ท่านมาตั้งแต่เมื่อไร เดี๋ยวจะถามท่านสักหน่อยว่ามาจากไหน กำลังคิดว่าถ้าซ่อมแคร่เสร็จแล้วจะถามท่าน ปรากฏว่าทิดกอล์ฟตอนนั้นยังบวชอยู่ ได้ยินเสียงแคร่พังโครมไปตั้งนานแล้ว อาจารย์ยังเงียบอยู่ เขาก็เลยส่องไฟดู ตอนส่องไฟเขาก็เขย่าไฟฉาย ตอนที่เขาเขย่าไฟฉาย อาตมาก็เห็นพระธุดงค์รูปนั้นเต้นระบำได้ จึงคิดว่า เออหนอ...ผีหลอกกูซึ่ง ๆ หน้าเลย แต่ด้วยความที่ใจนิ่ง ก็เลยไม่ได้ใส่ใจ ไม่ได้กลัวอะไร ตะโกนบอกทิดกอล์ฟไปว่า ไม่มีอะไรหรอก แคร่พัง เดี๋ยวจะนั่งกรรมฐานต่อ เขาก็ปิดไฟฉายนั่งกรรมฐานต่อ จะเห็นได้ว่าใจนิ่งในลักษณะนั้น และตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมา จึงกลายเป็นคนตกใจไม่เป็น

สองเรื่องติดกัน เรื่องแรกก็คือแคร่พังในขณะที่นอนภาวนาแล้วใจของตนเฉยมาก ไม่รู้สึกหวั่นไหวหรือตื่นเต้นอะไรกับใคร เรื่องที่สองเจอผีหลอกซึ่ง ๆ หน้า ก็เฉยเหมือนกัน เฉยชนิดที่ไม่รับรู้อะไรเลย อยากหลอกก็หลอกไป และหลังจากนั้นมาก็กลายเป็นคนตายด้าน อะไรเกิดขึ้นมาฉุกเฉินขนาดไหน อย่างเมื่อครู่ โยมเขาถวายสังฆทานแล้วพระพุทธรูปกำลังจะหล่นลง หลายคนก็ตกใจ ส่วนอาตมาก็ให้พรไปเรื่อย