[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า "เรื่องของเด็ก ถ้าเรานำเขาเข้าทางธรรมได้เร็วเท่าไร ก็เป็นประโยชน์แก่เขามากเท่านั้น อาตมาถือว่าโชคดี อยู่ในสิ่งแวดล้อมที่ทุกอย่างเอื้อต่อการปฏิบัติธรรมตั้งแต่รู้ภาษา เริ่มรู้ภาษาเพิ่งจะขวบกว่าสองขวบ พ่อก็อุ้มพาดบ่าคอพับคออ่อนสวดมนต์อยู่ทุกวัน หลับบ้างตื่นบ้าง จำได้หมดว่าพ่อสวดอะไร ถึงเวลาไปโรงเรียนเมื่อนำสวดมนต์ได้ ครูจึงให้เป็นหัวหน้าชั้น

พอไปเรียน สมัยนั้นยังหยุดวันโกนวันพระอีก ในเมื่อหยุดวันโกนวันพระ ถึงเวลาวันโกนครึ่งวัน ครูก็ให้เลิกเรียน พาไปวัด ช่วยกันเก็บกวาดทำความสะอาดวัด ล้างถ้วยล้างจาน ถูศาลา อาตมาหลับทุกวัน ทำงานเสร็จแล้วหลับ

บรรยากาศวัดน่านอนมาก โดยเฉพาะกระดานเวลาถูลื่น ๆ นี่เย็นอย่าบอกใคร เลื้อยลงไปได้ ลมโกรกมาก็หลับ ตอนนั้นไม่รู้ว่าเป็นเรื่องสมาธิ รู้อยู่อย่างเดียวว่าบรรยากาศเอื้อให้นอน แต่ความจริงบรรยากาศเอื้อเฟื้อให้ฝึกสมาธิ เรียกว่าเป็นสัปปายสถาน คือสถานที่เหมาะสม"