[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า “ในสมัยพุทธกาล ถ้าไม่มีพระพุทธเจ้านี่จะปวดหัวเป็นพิเศษ เพราะว่านักบวชสารพัดลัทธิ พอถึงเวลาเลื่อมใสก็ขอบวชในพระพุทธศาสนา แต่บางท่านก็ติดความเคยชินเก่า ๆ มา ถ้าไม่ใช่เป็นพระอริยเจ้าไปเลย บางทีก็ทำตัวตามแบบของตัวเอง เพราะคิดว่าทำได้ เพราะว่าพระพุทธเจ้าทรงตั้งพระพุทธศาสนามา ๒๐ ปี จึงค่อยมีการละเมิดศีล แล้วท่านค่อยบัญญัติข้อห้ามขึ้นมา

ปฐมอาบัติปาราชิกที่พระสุทินนกลันทบุตรล่วงนั่นคือ ๒๐ ปีไปแล้วนะ เพราะว่ายุคแรก ๆ มีแต่พระอรหันต์ มีแต่พระอริยเจ้า ทั้งพระทั้งฆราวาสเยอะมาก ทุกคนรู้โดยอัตโนมัติว่าต้องประพฤติปฏิบัติ กาย วาจา ใจ อย่างไร พระพุทธเจ้าจึงไม่ต้องบัญญัติศีล

ปรากฏว่า ๒๐ ปีผ่านไป เริ่มมีความด่างพร้อยเกิดขึ้น ปะฐะมัง ปาราชิกัง กัตถะ ปัญญัตตันติ ถามว่าปฐมอาบัติปาราชิกบัญญัติขึ้นที่ไหน ? เวสาลิยัง ปัญญัตตันติ บัญญัติขึ้นที่เมืองเวสาลี กัง อารัพภาติ ด้วยปรารภเรื่องอะไร ? สุทินนัง กะลันทะปุตตัง อารัพภาติ ปรารภเรื่องของพระสุทินนกลันทบุตร ปุราณะทุติยิกายะ เมถุนัง ธัมมัง เสพเมถุนกับภรรยาเก่า ปุราณะ โบราณหรือเก่า ...(หัวเราะ)...”