[เถรี]

"แรก ๆ เวลาฝึกใหม่ ๆ ก็กลัวผี กลัวอย่างชนิดเหงื่อแตกพลั่ก แต่พอนานไป ๆ สภาพจิตก็เริ่มยอมรับ พอมาทีหลังก็รู้ว่าผีก็ไม่ได้หลอก ส่วนใหญ่ต้องการความช่วยเหลือจากเราเขาถึงมา ไม่รู้ว่าหายกลัวตอนไหน บอกไม่ถูก

พอไปรู้ว่าเขาต้องการความช่วยเหลือเขาถึงมา ก็เลยทำให้เห็นว่า ในเมื่อเขามาหาแล้วเราช่วยเขาได้ เหมือนกับเราเป็นคนรวย คนจนเขามาขอความช่วยเหลือ ไม่จำเป็นต้องไปกลัว จึงไม่รู้ว่าหายกลัวไปตอนไหน"