[เถรี]

พระอาจารย์กล่าวว่า “สมัยที่ยังอยู่วัดท่าซุง หลวงน้ามีชัย สุนฺทโร ขยันสวดมนต์ไหว้พระมาก นอกจากทำวัตรเช้าเย็นตามปกติแล้ว พอกลับถึงกุฏิท่านยังสวดมนต์ต่อเป็นชั่วโมง ๆ ส่วนอาตมาไม่ค่อยได้สวดมนต์ เพราะเอาแต่ภาวนา หลวงน้าท่านหวังดีท่านก็มาเตือน บอกว่าให้สวดมนต์มาก ๆ สิ่งที่เราทำไว้ ถึงเวลาญาติโยมเขาเห็นเราเป็นเนื้อนาบุญ เท่ากับว่าเขามากอบโกยเอาความดีที่เราทำไป ถ้าเราทำเอาไว้น้อย เจอโยมเขาโกยแค่ไม่กี่ทีก็หมดแล้ว ถ้าอย่างนั้นแล้วเราจะขาดทุน

จะว่าไปแล้วหลักการของท่านก็ดี ก็คือสำนึกในความเป็นพระภิกษุสามเณรของตนว่าเป็นเนื้อนาบุญ แต่อาตมาถือหลักที่หลวงพ่อวัดท่าซุงท่านบอกไว้ ก็คือสวดมนต์เป็นยาทา ภาวนาเป็นยากิน ท่านบอกว่ายาทานั้นหายจากโรคช้า ต้องยากินถึงจะหายเร็ว โดยเฉพาะเรื่องของการภาวนานั้น ท้ายสุดต้องพิจารณาด้วย ไม่อย่างนั้นแล้วกำลังในการภาวนาของเราไม่มีที่ไป ก็จะเอาไปฟุ้งซ่านแทน

แต่แม้ว่าท่านจะดูเคร่งครัด ท้ายสุดก็อยู่ไม่ได้ ต้องสึกหาลาเพศไป ส่วนคนที่ไม่เคร่งครัดอย่างอาตมา เพราะว่าเอาแต่ภาวนาไม่ค่อยจะสวดมนต์ ก็ยังอยู่มาจนวันนี้ ความจริงยังคิดถึงท่านอยู่ เพราะว่าตอนที่ท่านสึก ท่านอายุ ๗๒ ปีแล้ว ถ้าหากว่าถึงวันนี้ก็อายุ ๑๐๐ ปีพอดี ท่านเป็นคนแข็งแรง ร่างกายสูงใหญ่ สง่า ถึงอายุ ๗๒ ปีก็ยังดูเหมือนกับหนุ่ม ๆ เลย”