[เถรี]

“ดังนั้น..ยิ่งทำต้องยิ่งเร็วขึ้นเรื่อย ๆ ถึงจะใช่ บางสำนักบอกว่า การปฏิบัติต้องยิ่งช้ายิ่งดี อันนั้นไม่จริง ถ้ายิ่งช้ายิ่งดีนี่ผิดทางแน่นอน การปฏิบัติธรรมนั้น สภาพสติ สมาธิ ปัญญา จะแหลมคมว่องไวขึ้นไปเรื่อย ๆ การทำอะไรจะเร็วขึ้น แต่เป็นการเร็วโดยไม่ผิดพลาด คราวนี้พอเกิดเหตุฉุกเฉินขึ้นมา อย่างเช่นว่าอุบัติเหตุกะทันหัน เราตกใจไหม ? ท่านที่ปฏิบัติมาส่วนใหญ่ไม่ตกใจหรอก มีสติอยู่พร้อม ตั้งใจที่จะแก้ไขปัญหา ผ่อนหนักเป็นเบาให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้

หรือไม่ก็อีกทีหนึ่งเจ็บไข้ได้ป่วยหนัก ๆ จะตาย หรือว่าหมอนัดผ่าตัด ใจสั่นริก ๆ เลย งานนี้จะรอดไหมหนอ ? คนปฏิบัติมาเขาไม่เสียเวลาคิด ส่งใจไปเกาะพระ เกาะพระนิพพานไปเลย ถ้าตายเมื่อไรขออยู่ตรงนี้แหละ จบกันแค่นี้ จะเห็นว่าสภาพร่างกายมีความเจ็บไข้ได้ป่วยเป็นปกติ พยาธิธัมโมมหิ พยาธิง อะนะตีโต เรามีความเจ็บเป็นธรรมดา ไม่อาจล่วงพ้นความเจ็บไข้ไปได้ เห็นธรรมดา ปล่อยวาง พยายามรักษาทุกอย่างแล้วแก้ไม่หายต้องถึงมือหมอ ก็ต้องเป็นหน้าที่ของหมอ หมอก็ทำหน้าที่ของหมอไป เราก็ภาวนาของเราไป”