[เถรี]

"บ้านเราจริง ๆ จะว่าไปแล้วก็คือ คนแต้จิ๋วเข้ามามากในยุคปลายอยุธยาแล้วก็ธนบุรี เพราะว่าสมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราชท่านเป็นเชื้อจีนแต้จิ๋ว ถึงเวลามีคนเชื้อชาติเดียวกับตัวเอง หรือแซ่เดียวกับตัวเองเป็นใหญ่เป็นโต เขาก็แห่กันมาพึ่ง บ้านเราก็เลยมีจีนแต่จิ๋วมาก ทำให้พวกวรรณกรรมจีนรุ่นแรก ๆ มาจนกระทั่งถึงนิยายกำลังภายใน แปลเป็นภาษาแต้จิ๋วเสียเกือบทั้งหมด

วรรณกรรมจีนเรื่องแรกเลยที่แปลเป็นจีนกลาง ไม่ใช่ฮกเกี้ยน ไม่ใช่แต้จิ๋ว ลงในหนังสือพิมพ์ไทยรัฐวันอาทิตย์ พระเอกชื่อติงหลาน ประกาศิตเหยี่ยวพญายม ไอ้ติงหลานนี่ถ้าแปลแบบแต้จิ๋วเดิมก็คือเต็งลั้ง พอมาตอนหลังความนิยมในการเรียนภาษาจีนมีมากขึ้น ๆ คนรู้ภาษาจีนกลางมากขึ้น เรื่องถัด ๆ มาก็เลยแปลเป็นภาษาจีนกลาง ยุคท้าย ๆ อย่างชอลิ้วเฮียง มาเป็นจีนกลางก็เป็นฉู่หลิวเซียง ถ้านักเขียนก็จากโกวเล้งกลายเป็นกู่หลง เหง่ยคังกลายเป็นอี้กวง"