[เถรี]

"อาตมาบอกพวกเขาว่า เราจะออกไปเลยนะ..ไม่รอ จะไปที่โรงแรมกันก่อน เสร็จแล้วก็เดินจนกระทั่งทะลุออกมา ปรากฏว่าด้วยความที่ไม่มีคนนำ พอเห็นคนจีนเดินไปทางไหน อาตมาก็เดินไปทางนั้น ผลก็คือไปเจอทางตัน เขาปิดไม่ให้ไป

แล้วคนจีนเขาก็ทำให้รู้ว่า หนทางอยู่ที่ความพยายาม ไม่มีทางกูก็ปีน...! อาตมาก็เลยต้องปีนด้วย ด้วยความที่อาตมาเป็นพระและมีกล้องอยู่รอบตัว ก็ต้องดูจังหวะ ไม่อย่างนั้นได้เห็นภาพพระออกสื่อทั่วโลกแน่นอน อาตมาก็รอดูจังหวะจนกระทั่งมั่นใจว่า ปีนตรงนี้ไม่เกินสองวินาทีอย่างแน่นอน ก็เลยก้าวปั๊บ ๆ ข้ามไปอยู่ฝั่งโน้นเรียบร้อย ไม่ได้ยงโย่ยงหยกกันนานเป็นนาทีแบบเขา

พอข้ามไปก็ไปเจอรถเขียว ไปเข้าซองแล้วให้เขาฉีกตั๋ว เพิ่งจะรู้ว่าตั๋วที่เขาให้เราเก็บให้ดี ๆ มันเป็นท่อน ๆ ขึ้นรถเขาก็ฉีกไปท่อนหนึ่ง ก็นั่งรถจนกระทั่งออกมาสุดทางของรถไฟฟ้า เดินต่อไปหน่อยหนึ่ง ผ่านวัดชงกู่ ลงมาถึงที่จอดรถเมล์



ดูเวลาแล้วพวกเราเดินขึ้นสองชั่วโมง เดินลงชั่วโมงครึ่ง มาถึงเร็วเกิน รถเมล์ที่ไปย่าติงยังไม่เปิด เปิดรถเมล์อยู่สายเดียว พวกเราเห็นก็ตัดสินใจไปคันนี้แหละ พอขึ้นไปต่างคนต่างหลับตา รีบควานหาลมหายใจ เพราะว่าหายใจไม่ทัน

รู้สึกตัวไม่ถึงนาที ทิดเฟิร์สสะกิด “หลวงพ่อ...เลยโรงแรมแล้ว” ฉิบหา..แล้ว ตอนขึ้นรถก็ไม่ได้บอกคนขับไว้ เพราะว่าเขาไล่ไปนั่งหลังสุดเลย ทำไมระยะทางไกลขนาดนั้น รถวิ่งแค่ไม่กี่นาทีเอง ใครแกล้งกูวะ..!? แล้วจะทำอย่างไร ? เพราะว่ารถเขาไม่จอดกลางทาง ท้ายสุดก็เลยได้กำไร นั่งรถออกไปห้าสิบกิโลเมตร ไปถึงตีนเขาโน่น ลงรถก็ไปถามคนขับรถ ว่าจะซื้อตั๋วกลับไปได้ที่ไหน ? เขาก็ชี้ไปที่อาคารใหญ่"