[ตัวเล็ก]

วันจันทร์ที่ ๒๑ ตุลาคม ๒๕๖๒ (ต่อ)


ถ่ายรูปหมู่ไว้ก่อนเผื่อล้มหายตายจากกันไป


กว่าจะถึงช่วงแรกนี้บางคนหมดออกซิเจนไปครึ่งกระป๋องแล้ว


มาซื้อตั๋วรถเมล์เล็กวิ่งเข้าไปสู่ช่วงที่ ๒


บริเวณทุ่งหญ้าลั่วหรง ปากทางเดินไปสู่เป้าหมายของวันนี้


เช่าม้า ๓๐๐ หยวนเพื่อผ่อนแรง แต่ก็ผิดหวัง เพราะว่าต้องรอม้ากินอาหารอีก ๒ ชั่วโมง


ช่วงเดินเท้าเข้าไป มีม้าที่ส่งนักท่องเที่ยวแล้วสวนออกมาเป็นระยะ


ฝูงแพะภูเขา (ซานหยาง) ระหว่างทาง ซูมจนสุดแล้วได้แค่นี้


หนทางสูงขึ้นไปเรื่อย ๆ ต้องเดินไปพักไป


ใกล้ยอดเขาหิมะเข้าไปทุกขณะ


มีน้ำตกให้ชมระหว่างทางด้วย


อย่าคิดว่าเดินง่าย นักท่องเที่ยวจำนวนมากถอดใจแค่ช่วงนี้


พักฉันเพลด้วยเสบียงที่พกมาบริเวณพื้นที่ชุ่มน้ำ


จะรอดไหมเจ๊ ?


ไม่ไหวก็อย่าฝืนนะลูก ตายมาเยอะแล้ว..!


ยิ่งสูงยิ่งหายใจลำบาก


ช่วงนี้เดิน ๕ ก้าว ๑๐ ก้าวก็ต้องหยุดพัก


ช่วงนี้แค่ ๓ ก้าว ๕ ก้าว ก็ไปไม่รอดแล้ว


ลมแรงขนาดพัดคนเซเลย


ไม่ไหวต้องรีบนั่งพัก ไม่อย่างนั้นจะหน้ามืดตกเขาตาย..!


แค่ ๔๕๐ เมตร ต้องเดินอีกหลายหอบ


ทะเลสาบห้าสีที่อุตส่าห์ตะเกียกตะกายไปจนถึง


ปลายทางคือทะเลสาบน้ำนมแห่งนี้


กลับมาสวนกับพรรคพวกกลางทาง


ตอนเดินเข้าใช้เวลาประมาณ ๒ ชั่วโมง ตอนเดินออกแค่ชั่วโมงครึ่งก็ถึงแล้ว


ไก่ฟ้าอบหม้อดิน เอ๊ย..ไก่ฟ้าเสฉวนที่พบระหว่างทาง


แพะภูเขาออกมาหากินฝูงใหญ่มาก


ม้าป่าหรือว่าม้าเลี้ยงก็ไม่รู้ ?


ตัวนี้น่าจะเป็นอีกาแต่ปากสีส้ม


นั่งรถด้วยตั๋วใบเดิมที่เข้าไป


ออกมาเร็วเกินไปจึงนั่งรถผิดสาย


โดนพาเตลิดลงเขาไป ๕๐ กิโลเมตร..!


กว่าจะหาตั๋วรถกลับมาโรงแรมโม่ฝานได้ก็หมดวันพอดี