[ทายก]

-----ความจริงแล้ว บทความนี้ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้ เพราะขาดความรู้ ความเข้าใจ แถมมีความลังเลอีกต่างหาก เพราะในการสื่อความหมายหรือการบอกกล่าวให้คนอื่นได้เข้าใจ อย่างที่เราเข้าใจนั้นยาก และพึงระลึกเสมอกับคำถามต่าง ๆ ที่ถามขึ้นมาเอง ว่าเรานั้นเป็นใคร, มีความรู้มากน้อยแค่ไหน, พอที่จะเป็นที่น่าเชื่อถือได้หรือไม่, ... ฯลฯ แต่จนถึงปัจจุบัน ปัญหานั้น ก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม เพียงแต่เมื่อกลับมาพิจารณาบ่อย ๆ ว่า คนที่เขาเป็นและคนที่กำลังจะเป็น จะเสียค่าใช้จ่ายและมีความยากลำบากของการดำเนินชีวิต อย่างไร ซึ่งในการรักษาตามรูปแบบต่าง ๆ นั้น ต้องโน่น นี่ นั่น ฯ จนไปถึงประโยชน์มากน้อยแค่ไหนจากการได้รับรู้บทความนี้
-----จนเมื่อเร็ว ๆ นี้มีอะไรบางอย่างมาดลใจผม มาแบบถี่ ๆ คือ พยายามทำให้มีความรู้สึกแกมบังคับว่าให้เขียนบทความนี้ให้ได้ และก็ใช่ว่าก่อนหน้านี้ไม่เคยดลใจให้ทำแบบนี้ คือมาเรื่อย ๆ มาพร้อมกับมีความพยายามที่จะให้รู้ ให้เห็น เพื่อความเกี่ยวโยงว่าจะต้องทำอย่างนี้ ๆ ยังไม่พร้อมและเหตุผลก็ยังไม่เพียงพอ ที่จะเรียบเรียงในการเขียนบทความได้ครับ  คือ คำตอบที่ผมมักตอบไปกับคำถามในความรู้สึกที่ถาม ๆ มา อีกทั้งไม่เคยมีประสบการณ์ในการเขียนบทความ ที่พอจะเป็นสาระหรือความรู้ใหม่ ๆ เพื่อพอจะได้เป็นแนวทาง ได้แต่ทำตาปริบ ๆ เก็บข้อมูลไปเรื่อย ๆ จนกว่าจะพร้อมจริง ๆ หรือไม่ก็ไม่เขียนเลยจะดีกว่า แรกเริ่มของการมาและการดลใจของผนนั้น มาจากภายหลังที่ผมได้แก้ไขสำเร็จไปแล้ว คือ เมื่อประมาณสองปีที่ผ่านมาโดยความบังเอิญจากการสงสัยว่านัยน์ตาของผมนั้นพร่ามั่วเพราะเหตุใด ซึ่งอาการนี้ได้เกิดขึ้นหลังจากการที่ได้ไปเที่ยวเล่นน้ำทะเลเพื่อพักผ่อนสองสามวัน ในเบื้องต้น จึงได้ทำการตรวจเลือดจากอุปกรณ์ที่มีและมีมาตรฐานทั่วไปคร่าว ๆ พบค่าระดับน้ำตาลในเลือด ที่มีค่าสูงเกินกว่าปกติของค่าระดับมาตรฐานคนทั่วไป คือ อยู่ที่ประมาณ ๕๐๐ มิลลิกรัมต่อเดซิลิตร เป็นที่น่าแปลกใจ ที่ระดับน้ำตาลนั้นสูงมากมายขนาดนั้น และจากการเฝ้าดูแลแม่ที่เริ่มป่วยเป็นโรคเบาหวาน พร้อมกับศึกษาเอง เก็บข้อมูลเอง จากสมาคมผู้ป่วยหรือคณะเบาหวาน ที่เป็นมานานหลายสิบปี สรุปการรักษาลงตรงที่ เป็นการรักษาแบบไม่หายขาด เป็นเพียงแค่การประคับประคองระดับน้ำตาลในเลือด โดยใช้ยาอย่างต่อเนื่องและเป็นประจำตามคำสั่งของหมอเท่านั้น จึงเป็นที่มาของการลงมือเขียนอย่างจริงจัง เพื่ออธิบายให้เข้าใจในบทความนี้
----- “ช่างมัน ช่างเขา ช่างเถอะ” คือ วลีสั้น ๆ แต่ได้ใจความและเพียงพอในการลงทุนลงแรงในการจัดทำ แถมยังได้มีโอกาสทำให้ผู้ที่อ่านเกิดความฟุ้งซ่านและต้องเสียเวลาในการอ่านบทความนี้ “œเพื่อประโยชน์และความสุข” ...นี่ต่างหากที่น่าจะชื่นใจกว่า ผลของคุณงามความดีที่จะพึงมีพึงได้จาก บทความนี้ ผมขอน้อมเกล้าถวายครูบาอาจารย์ทั้งหลาย ที่เมตตาสั่งสอน อบรม ผ่านสื่อโซเชียลต่าง ๆ ทั้งที่เห็นก็ดี, ไม่เห็นก็ดีและอะไร ๆ ก็ดี ที่ทำให้ผมมีความรู้ความเข้าใจในการเขียนให้สำเร็จหรือเรื่องเล่าจากประสบการณ์ที่ผ่านมานี้จบลงได้ -----
----- สุดท้ายนี้ แม้มีความผิดพลาดประการใด ที่เกิดขึ้น ผมขอกราบงาม ๆ ... ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ และขอน้อมรับผิดแต่เพียงผู้เดียว หากมีความเมตตาหรือคำแนะนำใด ๆ จากผู้รู้ยิ่งกว่า หรือผู้ที่สงสัย ได้โปรดกรุณาทักท้วง ชี้แนะ สั่งสอน ให้แก้ไข ปรับปรุง เพื่อความถูกต้อง กราบ... ขอบพระคุณเป็นอย่างสูงครับ

ทายก---- ----- -
ผู้เขียน----- -----