[เถรี]

จากที่เล่ามานี่ อยากจะให้ดูในส่วนของพัฒนาการ ก็คือการที่ค่อย ๆ ขยับมาเรื่อย คล้าย ๆ กับว่าถ้าเราไม่ทิ้งในเรื่องของศีล สมาธิ ปัญญา การปฏิบัติของเราจะค่อย ๆ ก้าวหน้าขึ้นเรื่อย ๆ โดยที่เราก็ไม่รู้ตัว รู้อยู่อย่างเดียวว่า อยากทำให้มากขึ้น ก็ยืดระยะเวลาไปเรื่อย

แรก ๆ เหมือนกับว่าถ้านั่งนาน ไม่มีอะไรจะทำ รำคาญตัวเอง...ก็กลับ เพราะไม่คุ้นเคยกับสภาพนั้นอย่างหนึ่ง อีกอย่างที่ไม่คุ้นเคยก็คือ กระแสของคนที่ไปในด้านบุญอย่างเดียว ตอนนั้นของอาตมาเองบาปยังเยอะ ก็จะไปหงุดหงิดรำคาญเขา...ก็กลับ จนกระทั่งจากครึ่งวัน กลายเป็น...เช้ายันเย็น กลายเป็น เช้า...เย็น...กลางคืน จนกระทั่งกลายเป็นข้ามวันข้ามคืน แล้วก็กลายเป็นหลายวันหลายคืน

จากลักษณะการค่อย ๆ พัฒนาไปพวกนี้ อยากให้พวกเราพิจารณาว่า เราผ่านจุดทั้งหลายเหล่านี้มาบ้างหรือเปล่า ? จากก่อนหน้านี้วัดวาอารามก็แทบไม่อยากจะไป เดี๋ยวนี้ไล่ให้กลับก็ไม่ค่อยอยากจะกลับ มีการพัฒนาขึ้นมาแต่ละระดับขั้นตอน เคยสังเกตไหมว่ามีจุดเปลี่ยนขาดตรงไหน ? ถ้าเราสังเกตตรงนี้ได้ เราก็จะเห็นความก้าวหน้าของตัวเอง แล้วท้ายสุดถ้าเรารู้จักสังเกตละเอียดไปเรื่อย ๆ เราก็จะเห็นในเรื่องศีล สมาธิ ปัญญาของเรา ที่ค่อย ๆ พัฒนาขึ้นมาทีละระดับ ในเมื่อมาถึงปัจจุบันถ้าเราสังเกตเป็นแล้ว ต่อไปเราจะก้าวไปทางไหนก็ง่าย เพราะรู้ทาง รู้วิธีเสียแล้ว ต่อไปเรื่องการเดินทางก็จะไม่ยากสำหรับเราอีก นี่เล่าให้ฟังเฉย ๆ


เทศน์ช่วงสาย ณ บ้านอนุสาวรีย์
วันเสาร์ที่ ๑๐ ตุลาคม ๒๕๕๒