[เถรี]

คราวนี้อยู่ ๆ ก็เกิดความคิดขึ้นมาว่า แล้วคนที่เขาอยู่ต่อ เขาทำอะไรกันบ้าง ? ก็เลยตั้งใจอยู่ต่อด้วย คราวนี้ถวายสังฆทานแล้วไม่กลับ ก็นั่งอยู่ข้าง ๆ ระหว่างนั้นก็มีญาติโยมถวายสังฆทานไปเรื่อย คนนั้นถาม คนนี้ถาม ฟังหลวงพ่อตอบแล้วก็สนุกดี ก็นั่งฟังไปเรื่อย พอเวลาเพลหลวงพ่อก็จะขึ้นไปฉันเพลอาตมาจึงกลับ ก็ลักษณะนั้นอีก อยู่จนเพลแล้วกลับ เป็นระยะเวลานานทีเดียว

ในที่สุดก็เกิดสงสัยขึ้นมาอีกว่า แล้วคนที่เขาอยู่ตอนบ่ายเขาทำอะไรกัน ? ก็เลยอยู่ต่ออีก พอถึงเวลาเพล ตอนนั้นไม่ได้ไปคลุกคลีตีโมงที่ไหน ไม่ได้ไปกินข้าวข้างในกับเขา เดินไปหาข้าวกินด้านนอก แถว ๆ โรงงานนิวยอร์กเคมีเกิล เดินเลยมาหน่อยจะมีร้านข้าวแกงอยู่ ก็มานั่งกินข้าวตรงนั้น กินเสร็จแล้วก็กลับเข้าไปที่บ้านสายลมต่อ

พอใกล้บ่ายโมง ประมาณเที่ยงครึ่งกว่า ๆ หลวงพ่อก็ลงมาฝึกกรรมฐาน ก็เลยรู้ว่า อ๋อ ที่แท้เขาฝึกกรรมฐานกันช่วงนี้ ก็คิดว่าทำไมไม่เหมือนสมัยก่อน ตอนที่อาตมาฝึกใหม่ ๆ ท่านให้ฝึกวันอังคาร แต่ว่าตอนนี้ท่านฝึกวันเสาร์-อาทิตย์ ก็เลยเข้าไปซ้อมกรรมฐาน ถึงเวลาก็เข้าไปฝึก..ฝึกแล้วฝึกอีก...ฝึกแล้วฝึกอีก ท้ายสุดก็โดนไล่ ที่โดนไล่เพราะพาเขาเสียหมด ตอนนั้นไม่รู้จริง ๆ ว่าตัวเองซ้อมมโนมยิทธิจนคล่องตัวแล้ว รู้อยู่อย่างเดียวว่า พอครูฝึกเขาจะถามอะไร อาตมาจะรู้ก่อนเลยว่าเขาจะถามประโยคนี้ แล้วก็ตอบเลย ที่พาเขาเสียเพราะว่าเพื่อนทั้งวงเขาไม่รู้ ครูฝึกเขาแค่อ้าปาก อาตมาก็ตอบแล้ว เขาก็แย่สิ

ตอนนั้นไม่รู้จริง ๆ นะว่าเรารู้ว่าครูฝึกจะทำอะไร คิดอยู่อย่างเดียวว่า เขาถามแต่ของเดิม ๆ คิดอย่างนั้นจริง ๆ พอไปทำอย่างนั้นเข้า คนอื่น ๆ เขาเสียหมด เพราะว่าเขาตามไม่ได้ ครูฝึกก็ไล่เอา เขาบอกว่า “คล่องตัวจนขนาดนี้แล้วยังจะมาฝึกอีก จะมาลองดีกันหรืออย่างไร ?” ตอนนั้นเข้าใจจริง ๆ ว่า ต้องตาเห็นถึงจะใช้ได้ ไม่ได้นึกหรอกว่า ที่ครูฝึกว่าอะไรแล้วอาตมารู้หมดทุกอย่างนั่นคือมโนมยิทธิ นั่นคือทิพจักขุญาณ คิดอยู่อย่างเดียวว่าฝึกซ้ำฝึกซาก ซ้ำอยู่ทุกงาน อย่างไรเดี๋ยวเขาก็ต้องพูดเหมือนเดิมนั่นแหละ

พอโดนไล่อาตมา ก็เดินหน้าเหี่ยวออกมาข้างนอก หลวงพ่อเห็นท่านก็หัวเราะ “เออ..ไอ้หนู ถ้าคล่องตัวแล้วก็สอนคนอื่นเขาบ้างสิลูก” นี่ตูคล่องแล้วหรือวะ ? ไม่รู้จริง ๆ แต่ว่าพอหลังกรรมฐานออกมากราบหลวงพ่อแล้วก็ลากลับ ก็เป็นอย่างนั้นอยู่อีกพักใหญ่

ท้ายสุดก็สงสัยต่ออีกว่า ตอนเย็นเขามีอะไรกันหรือเปล่า ? อาตมาก็เลยอยู่ต่อจนเย็น แรก ๆ หลวงพ่อท่านอยู่ถึง ๕ โมงเย็นแล้วท่านก็ขึ้นพัก มาหลัง ๆ นี่อยู่แค่ ๔ โมงเย็น สุขภาพท่านไม่ไหว พอท่านขึ้นพักอาตมาก็กลับ จนกระทั่งท้ายสุดก็มาสงสัยอีกว่า แล้วตอนกลางคืนเขาทำอะไรกันหรือเปล่า ? ก็อยู่ต่อกลางคืนอีก จึงรู้ว่าทุ่มครึ่งเขาเจริญกรรมฐานกัน