[เถรี]

ถาม : รู้สึกลำบากไหมครับ ที่ไม่มีอย่างอื่น ?
ตอบ : สบายที่สุดเลย ไม่เกะกะ ไปไหนก็ไปแค่นี้ ทุกวันนี้เวลาไปต่างประเทศก็เห็นว่าผมใช้กระเป๋าเล็กนิดเดียว ไปทีหนึ่ง ๑ เดือน เดือนครึ่ง คนถามไปได้อย่างไร ? ก็ไปแค่นี้ จะเอาอะไรมากมาย โดยเฉพาะต่างประเทศสมัยนี้มีเครื่องซักผ้าทุกที่ บางที่ก็หยอดเหรียญ บางที่ก็ส่งให้พวกเจ้าหน้าที่ดูแลห้องไปซักให้เลย ปั่นเสร็จสรรพเรียบร้อย อบแห้งมาอีกต่างหาก พูดง่าย ๆ คือใส่ไปซักไป ไม่เห็นต้องเอาไปเยอะแยะ ขำหลวงพี่อาจินต์ ไป ๒๒ วัน ติดไป ๒๒ ชุด โอ้พระเจ้า...ใครจะไปแบกให้พี่ท่านไหว..!

พอเห็นผมถือไปกระเป๋าเล็กนิดเดียว “แค่นั้นหรือ ?” “แค่นี้เองครับ” โดยเฉพาะถ้าเขาไม่มีอบแห้งนะ...ไม่ต้องห่วง ซักเสร็จแล้วก็สะบัดกางไว้ในห้องนั่นแหละ เป็นห้องปรับอากาศ พักเดียวก็แห้ง ถ้าไปเจอความลำบากตอนธุดงค์ พอเหนื่อยขึ้นมานี่ไม่อยากได้อะไรแล้ว ข้าวของทุกอย่างอยากจะโยนทิ้งให้หมด เกะกะ หนักก็หนัก บางทีเดินเป็นเดือน ๆ จนกระทั่งแรงจะหายใจก็ยังไม่มี แล้วยังจะต้องมาแบกของอีก

ระยะหลัง ๆ ของผมนี่กระทั่งกลดก็ไม่เอาแล้ว ถึงเวลานอนที่ไหนก็เอาจีวรตีโปง ถามว่าอากาศหนาวอยู่ได้อย่างไร ? สบาย...ใช้ผ้าพลาสติกปูนอน พันตัวม้วนเป็นหนอนไปเลย เวลาผ้าพลาสติกพันตัวไว้ ไอตัวออกไม่ได้ก็จะอุ่นเอง

ถาม : ถ้าเจอยุงละคะ ?
ตอบ : ทนเอา เข้าสมาธิไปแล้วก็ไม่รับรู้แล้วว่ายุงหน้าตาเป็นอย่างไร