[หยาดฝน]

ในเมื่อหลักการเป็นเช่นนี้ แล้วจะทำอย่างไรถึงจะเข้าถึงการกระทำที่พร้อมเช่นนั้นได้ พระองค์ท่านก็ได้ประกาศวิธีการว่า

“อนูปวาโท” เราต้องไม่ว่าร้ายใคร
“อนูปฆาโต” ต้องไม่เข่นฆ่า ไม่ทำร้ายใคร
“ปาฏิโมกฺเข จ สํวโร” ต้องสำรวมในศีลของเราเอาไว้ ถ้าหากว่าเป็นฆราวาสทั่วไปก็ศีล ๕ อุบาสกอุบาสิกาก็ศีล ๘ สามเณรก็ศีล ๑๐ พระภิกษุก็ศีล๒๒๗ ภิกษุณีของเราไม่มีแล้ว ยกไปไม่ต้องกล่าวถึง
“มตฺตญฺญุตา จ ภตฺตสฺมึ” ต้องรู้จักประมาณในการกิน ไม่ใช่กินล้นกินเกิน ห้ามปากตัวเองไม่ได้ เราจะเห็นได้ว่าโดยทั่ว ๆ ไป พระภิกษุสงฆ์ สามเณร ก็ฉันวันละสองมื้อ เว้นมื้อเย็นไปหนึ่งมื้อ แต่ถ้าหากว่าท่านที่เคร่งครัดถือธุดงค์วัตรตามสายวัดป่า จะฉันวันละมื้อเดียว ก็แปลว่าต้องรู้จักประมาณในการกินแต่พอสมควร เพื่อยังสังขารนี้เอาไว้ปฏิบัติธรรม ท่านใช้คำว่า “พฺรหฺมจริยา นุคฺคหาย” คือ อนุเคราะห์ต่อการปฏิบัติพรหมจรรย์
“ปนฺตญฺจ สยนาสนํ” วิธีการข้อต่อไปก็คือจะต้องอาศัยอยู่ในที่สงัด แปลว่าไม่เกลื่อนกล่นด้วยบุคคล ไม่มีเสียงอึกทึกครึกโครม เป็นที่เหมาะสมแก่การ รักษาใจของเราให้นิ่งให้สงบ
“อธิจิตฺเต จ อาโยโค” ต้องหมั่นชำระจิตของตนให้พ้นจากกองกิเลส