[เถรี]

สมัยที่อาตมาปฏิบัติอยู่นี่ เหมือนอย่างกับเดินอยู่บนผิวน้ำแข็งบาง ๆ ระวังตัวอยู่ทุกฝีก้าวยังเกือบตาย เพราะว่าบางทีสภาพจิตก็สุดยอด ปีหนึ่งก็แล้ว ๒ ปีก็แล้ว ๓ ปีก็แล้ว กิเลสไม่เกิดเลย นี่เราท่าจะบรรลุแล้วกระมัง ? กว่าจะรู้ตัวอีกทีเหมือนกับแผ่นดินค่อย ๆ ลดลงทีละมิลลิเมตรโดยที่เราไม่รู้ตัว เดินไป ๆ หันมามองอีกที...ตายห่า..! ลงไปอยู่ก้นเหวตอนไหนไม่รู้ ?!?

ต้องระมัดระวังสุดชีวิต ตราบใดที่เป็นนักปฏิบัติ ไอ้ที่จะไม่หกล้มหกลุก ไม่ผิดไม่พลาดนั้นไม่มีหรอก แต่พลาดแล้วให้รีบแก้ไข ถ้าไม่แก้ไขเดี๋ยวก็ไปไกลอีก