[เถรี]

เพียงแต่ว่าสภาวะในแวดวงนักบวชของเราแปรเปลี่ยนไป เปลี่ยนไปตรงที่ว่ากลายเป็นการแข่งกันในเรื่องของ ลาภ ยศ สรรเสริญ สุข อย่างที่เมื่อเช้าพูดกับพระวัดท่าซุง บอกว่าคุณจะเลือกเอาลูกศิษย์รวย ๆ ก็ได้ แต่คุณแน่ใจหรือว่าเขาจะให้เราพึ่งได้ตลอด ถึงเวลาเขาทำบุญหนัก..ใช่ ขณะที่คนจนทำบุญก็ ๕ บาท ๑๐ บาท แต่พอถึงเวลาคุณจะก่อสร้าง ใครเป็นคนแบกอิฐ แบกปูน ใครเป็นคนแบกเสาให้เรา พวกคุณหญิงคุณนาย นายพลนายพันท่านจะมาแบกให้คุณหรือ ? ถ้าหากเราเลือกเฉพาะคนที่คิดว่ารวย ทำบุญหนัก ทำให้เรามีรายรับในชนิดที่ว่าเห็นหน้าเห็นหลังได้ เท่ากับว่าเรากำลังแบ่งฝักแบ่งฝ่ายแบ่งพวก กำลังใจของเราก็ทรงพรหมวิหารเป็นอัปมัญญาไม่ได้

ในขณะเดียวกันเราก็ไม่สามารถที่จะดึงศรัทธาคนอีกกลุ่มเข้ามาได้ เพราะว่าคนทุกคนมีความหวังดี ปรารถนาดี ตั้งใจจะทำความดีทั้งหมด แต่พอเข้ามาแล้ว เขาเห็นคนนั้นทำเป็นแสน คนนี้ทำเป็นล้าน ตัวเองมีอยู่ ๕ บาท จะทำบุญก็อายเขา แต่ถ้าเข้าวัดมาแล้วมีแรงงานให้เขาทำ ปัดกวาดเช็ดถู ล้างถ้วยล้างชาม ทำความสะอาด ท้ายที่สุดกระทั่งขุดหลุม ยกเสา ท่านทั้งหลายเหล่านี้จะถนัด แล้วก็ได้ทำในสิ่งที่เขาชำนาญ ซึ่งคนรวยทำไม่ได้อยู่แล้ว

ทำอย่างไรที่เราจะดึงศรัทธาของคนทุกกลุ่มให้เข้าวัดอย่างสม่ำเสมอได้ เขาปรารถนาอะไร ต้องให้มีสิ่งที่สนองต่อความต้องการเขาตรงนั้น เขาอยากได้เครื่องรางของขลังต้องมี เขาอยากได้น้ำมนต์ต้องมี เขาอยากสะเดาะเคราะห์ถวายสังฆทานต้องมี อยากได้ความรู้ทางพระพุทธศาสนาต้องมี และท้ายสุดอยากจะฝึกปฏิบัติต้องมี

อาตมาเองก็วางแผนพัฒนาวัดไปในลักษณะแนวนี้ จึงได้บอกกับท่านมหาเอ (พระมหานันทวัฒน์ เขมธมฺโม) ว่า ถ้าหากห้องกรรมฐานเสร็จแล้วให้กลับวัดท่าขนุน ไปเป็นอาจารย์ใหญ่สอนอยู่ทางโน้นบ้าง ถึงเวลาก็หาคนทำหน้าที่แทน สลับสับเปลี่ยนหมุนเวียนกันไป ท่านก็เดินทางเข้ามาสอนเขาในกรุงเทพฯ มาที่บ้านสุมโนก็ว่าไป แล้วก็มาสอนที่วัดด้วย ไปเป็นหลักทางด้านนี้ต่อ ถ้าเราทำอย่างนั้นได้ คนที่มาเข้าวัดทุกคนจะมีในส่วนที่ตนเองต้องการ