[เถรี]

อย่างเช่นอิสลาม ศาสนาอิสลามเผยแผ่ศาสนาได้เร็วมาก กว้างขวางมาก เพราะว่าทุกคนเป็นนักเผยแผ่หมด เขาไม่ได้มีนักบวชที่ทำหน้าที่โดยเฉพาะ แต่ว่าทุกคนของเขาทำหน้าที่นี้ แต่ศาสนาพุทธของเรา ถ้ารอนักบวชอย่างเดียวทำหน้าที่ จะมีสภาพอย่างที่หลวงพ่อสมเด็จฯ ท่านบอก คือ ท้ายสุดจะไม่เหลืออะไรเลย

ศาสนาพุทธเสื่อมสูญจากอินเดีย เพราะว่านักบวชแต่งกายอย่างนี้ (ห่มผ้าเหลือง) แยกตัวออกจากชาวบ้าน มีสถานที่อยู่เฉพาะของตน ถึงเวลาข้าศึกยกทัพไปล้อม กวาดพระจนราบ แต่พวกพราหมณ์อยู่กับครอบครัว ทุกคนมีสภาพเหมือน ๆ กัน แยกไม่ออก เพราะฉะนั้น..หลังจากมุสลิมหมดอำนาจในอินเดีย ศาสนาพราหมณ์จึงฟื้นตัวขึ้นมาอย่างรวดเร็ว แต่ศาสนาพุทธเงียบ..

เพราะเราไปฝากความหวังไว้กับนักบวชอย่างเดียว ทั้ง ๆ ที่พระพุทธเจ้าฝากความหวังไว้กับพุทธบริษัททั้ง ๔ หลวงปู่ขอม วัดไผ่โรงวัว ท่านสร้างรูปพระสงฆ์เดินนำ โดยมีภิกษุณีที่อยู่ในสภาพนักบวชหญิง หรืออาจจะเป็นแม่ชีก็ได้ และก็มีฆราวาสทั้งชายและหญิงช่วยกันเข็นธรรมจักรตามหลัง นั่นคือสิ่งที่หลวงปู่แสดงให้เห็นชัด ๆ ว่าพระพุทธเจ้าฝากกิจการพระศาสนานี้ไว้ในมือของพุทธบริษัททุกบริษัท ไม่ใช่เฉพาะภิกษุบริษัทเท่านั้น

นอกจากนี้ การเผยแผ่พระพุทธศาสนาสมัยก่อนและสมัยนี้ต่างกันมหาศาล ก็เพราะว่าพระสมัยก่อนท่านเป็นพระอรหันต์ เป็นผู้บริสุทธิ์โดยสิ้นเชิง เป็นผู้ปฏิบัติที่ได้ผลอย่างแท้จริงแล้ว สามารถบอกหลักการตั้งแต่ต้นยันปลายได้โดยไม่มีข้อผิดพลาด ไม่มีสิ่งใดให้เคลือบแคลงในความบริสุทธิ์ของ กาย วาจา ใจ ของท่าน คนก็ศรัทธาง่าย แต่สมัยนี้ อย่างที่โยมเขาถามเมื่อตอนบ่าย ว่าเขามาบอกบุญแล้วผมไม่ทำบุญ ก็เพราะว่าหวาดระแวง ไม่รู้ว่าพระเอาเงินไปทำบุญอย่างที่บอกหรือไม่ มาหลอกลวงเราหรือไม่ อันนั้นเสียประโยชน์ทั้งสองฝ่าย ฝ่ายที่บอกบุญเสียกำลังใจ อุตส่าห์ลงทุนลงแรงเข้าไปหา แต่เขาไม่ทำบุญด้วย ส่วนฝ่ายที่ไม่ทำบุญ เสียโอกาสในการสร้างบุญของตัวเองไป ถ้าหากตายเสียตั้งแต่ตอนนั้น โอกาสที่จะทำบุญให้มากกว่านี้ก็ไม่มี

ในเมื่อภิกษุบริษัทซึ่งเป็นผู้เผยแผ่พุทธศาสนาในปัจจุบันของเรา ยังไม่สามารถที่ประกอบความดีเป็นที่ไว้ใจได้อย่างทั่วถึง ทำอย่างไรที่จะให้โยมเขาเชื่อว่าสิ่งที่เราบอกนั้นเป็นความดี ว่าสิ่งที่เราทำนั้นเรากำลังเร่งทำความดี ต่อให้ยังไม่สำเร็จก็ตาม แต่ถ้าหากว่าเราตั้งใจทุ่มเทจริง ๆ ให้คนเขาเห็น...เขาก็ศรัทธาแล้ว