[เถรี]

"พอไปที่รั้วบ้านก็มีเสียงตะโกนถามว่า "ไอ้หนูมาทำไมวะ ?" หลวงพ่อวัดท่าซุงบอกว่า "ขอเลือดลุงเซ่นปืนหน่อย" เล่นเอาเจ้าพ่อหัวเราะ บอกว่า "ถ้ามึงยิงกูให้เลือดออกได้แค่แมลงวันกินอิ่ม จะให้กูทำอะไรกูก็ยอม" หลวงพ่อท่านบอกว่า ตามบุญกุศลที่รักษาเขา อย่างไรเราก็ฆ่าเขาไม่ได้ แต่ถ้ายิงให้เลือดออกนี่ได้

หลวงพ่อท่านก็ชักปืนยิงเฉียดสะโพกไปแค่เลือดออก เจ้าพ่อก็เลยต้องยอมวางดาบกราบ เขาบอกว่าเขายอมตั้งแต่ยิงออกแล้ว ไม่ต้องให้เลือดออกก็ยอม เพราะปกติแล้วไม่มีใครยิงออก จะหลับจะตื่นยิงไม่ออกทั้งนั้น หลวงพ่อก็เลยชวนให้เป็นข้าราชการตำรวจ ปราบบรรดาเสือปล้นแทน เพราะว่ารู้เส้นสายดีที่สุด

เป็นตำรวจขึ้นมา พูดคำเดียวลูกน้องก็ต้องเลิกปล้น ถ้าไม่เลิกก็เจอกับลูกพี่ตัวเอง ตอนหลังจำได้ว่าได้ราชทินนามเป็นร้อยตำรวจเอกขุนบำราบปรปักษ์ ก็ถือว่าเป็นนายตำรวจมือดีของทางกรมตำรวจทีเดียว

ตรงจุดนี้หลวงพ่อท่านบอกว่า นอกจากใช้คาถาแล้วท่านยังมีลายมือคัดของด้วย ส่วนอาตมาเองก็ลืมไปว่าตัวเองมีเขี้ยวแก้วแบบหลวงปู่กาหลง แล้วยังมีลายมือคัดของอีกด้วย หลวงปู่ก็เลยเสียของฟรี

ส่วนอีกท่านหนึ่งคือครูบาอาจารย์ของครูบาอาจารย์ คือหลวงปู่โหน่ง วัดคลองมะดัน หลวงปู่โหน่งมีเขี้ยวแก้วขึ้นที่เพดานเหมือนกัน ตอนแรกไม่มีใครรู้หรอก พอท่านอายุมากแล้วฟันเริ่มหลุด ฟันคลอนก็ปวด ก็ขอให้พระลูกวัดช่วยถอนฟันให้ พอท่านอ้าปากให้ถอนพระลูกวัดเห็นถามว่า "อะไรที่เพดานปากหลวงพ่อ ?" เลยโดนหลวงพ่อโหน่งตบกบาลบอกว่า "หุบปากไว้ อย่าเสือกไปบอกใคร" พระที่ไปถอนฟันให้ท่านบอกว่า เป็นฟันลักษณะเหมือนกับเม็ดข้าวโพดติดอยู่ที่เพดานปาก"