[เถรี]

"จริง ๆ แล้วการแข่งขันเป็นเรื่องที่ดี แต่บ้านเรามองแต่คนชนะ ไม่ได้มองคนแพ้เลย เคยไปนั่งที่บ้านโยม รายการแข่งขันอะไรมีเด็กหญิงอ้วน ๆ คนหนึ่งเรียกว่าชบาแก้ว แล้วคนที่ชนะคือคณะคนที่ค่อนข้างจะเป็นผู้ใหญ่ เด็กคือเด็กจริง ๆ เลย น่าจะอยู่ประมาณ ป.๓ ป.๔ เท่านั้น พอถึงเวลาทุกคนก็ไปเฮอยู่กับคนชนะ แล้วนี่เป็นเด็กเล็กด้วย ถูกทิ้งอยู่คนเดียว

ถ้าหากว่าอาตมาเป็นคนชนะ คงโดดอุ้มเด็กไปด้วยเลย "ขอโทษนะ...เขาตัดสินให้พี่ชนะ แต่พี่ว่าหนูเก่งมากเลย คราวหน้าพยายามใหม่นะ" แต่นี่ทุกคนแห่ไปอยู่กับผู้ชนะหมด แล้วเขาจะรู้สึกอย่างไรในขณะที่ผู้แพ้แค่นิดเดียว ไม่ได้รับการเหลียวแลอะไรเลย

ดังนั้น...การแสดงออกแบบนั้นผิด เราต้องให้เกียรติคนแพ้เขาด้วย แต่ก็อย่างว่าแหละ...นี่คือโลก ถ้าทำได้อย่างใจเราทุกอย่างก็ทุกข์น้อย เดี๋ยวจะไม่อยากไปพระนิพพานกัน ดังนั้น...ต้องทุกข์ให้เยอะ ๆ หน่อย ไปหลบหลีกกันเอาเอง"