หลวงพ่อได้เล่าเรื่องเกี่ยวกับพระวินัยข้อหนึ่งให้ฟัง ข้อที่กล่าวว่า ห้ามภิกษุกล่าวพรรณนาหรือสรรเสริญคุณความดีของความตาย
แล้วท่านก็เล่าเรื่องในพระไตรปิฎกให้ฟังว่า สมัยหนึ่งมีอุบาสกคนหนึ่งไม่สบาย แล้วภิกษุฉัพภัคคีย์ (ภิกษุ ๖ คน ในกรุงสาวัตถีที่เป็นสหายกัน) เกิดพอใจในภรรยาของอุบาสกนั้น พูดง่าย ๆ ว่าอยากได้ภรรยาของอุบาสก จึงใช้วิธีกล่าวพรรณนาคุณของความตายให้อุบาสกฟัง ปรากฏว่าอุบาสกผู้นั้นเชื่อ เลยพยายามกินของแสลงเยอะ ๆ เพื่อที่จะให้ตนเองตาย แล้วก็ตายจริง ๆ ตายด้วยโรคกำเริบเพราะเหตุกินของแสลง ภรรยาของอุบาสกนั้นจึงติเตียนภิกษุฉัพภัคคีย์ และความนี้ทราบถึงพระพุทธเจ้า พระพุทธองค์จึงทรงบัญญัติสิกขาขึ้นว่า ห้ามการพรรณนาคุณของความตาย หรือชักชวนเพื่อให้ตาย ผู้ใดละเมิด ต้องอาบัติปาราชิก
จริง ๆ แล้ว ภิกษุฉัพภัคคีย์นี่แสบมาก ๆ ถ้าใครได้อ่านเรื่องราวเกี่ยวกับภิกษุเหล่านี้ จะรู้เลยว่าชอบย่ำยีสิกขาบท พวกนี้ที่เข้ามาบวชเพราะว่าเบื่อการทำกสิกรรม ไม่ชอบความลำบาก เลยคิดว่าบวชดีกว่าตนเองจะได้สบายและมีบริวาร