[ทาริกา]

แล้วเป็นอย่างนี้ทุกวันปีละ ๓๖๕ วัน ตัวน้อยอายุเท่าไรแล้วลูก?(ถามลูกศิษย์) อายุ ๒๘ มึงคูณ ๓๖๕ วันเข้าไปสิลูก ! ขี้มากี่ครั้ง... เยี่ยวกี่ครั้ง.. กินข้าวกี่ครั้ง.. นอนกี่ครั้ง.. ตื่นกี่ครั้ง.. มึงไม่เบื่อบ้างหรืออย่างไรวะ? แต่ความที่ภาระมันทำแล้ว เกิดเสร็จเรื่องไปภาระใหม่มาหมุนเวียน มันไม่คิดว่าเป็นความทุกข์ คิดว่าคนทั้งโลกเขาก็เป็นกันอย่างนี้ นอนหลับสบายใจหน่อย ตื่นเช้าขึ้นมาแม่ไม่ด่า หรือว่าอารมณ์ดีหน่อยคิดว่าเป็นความสุข..แต่ไม่ใช่ มันพักได้

พระอริยะท่านเบื่อ... เบื่ออารมณ์เหล่านี้ ! ท่านก็ถามว่า "เอาเหอะ..ร่างกายไม่ต้องขี้ต้องเยี่ยวก็ได้ แต่ใจมันทำอย่างไรถึงจะผ่องใสอิ่มเอิบเบิกบาน แล้วก็ขี้เยี่ยวอย่างเก่า.. หิวข้าวหิวน้ำอย่างเก่า.. ง่วงเหงาหาวนอนเกียจคร้านไม่สบายอย่างเก่า แต่ทำไมใจเราถึงเบิกบานโดยไม่ต้องเศร้าหมอง เสพกามกับสามีภรรยาอย่างเก่า..เลี้ยงลูกอย่างเก่า.. ทำไมใจถึงเป็นตัวของตัวเองผ่องใสขนาดนั้น" พระพุทธเจ้าท่านสอนว่านี่คือกระแสพระนิพพาน

กระแสต้นยังทำอย่างนั้นได้อยู่ พอปลาย ๆ หมดกระแสนี้แล้วนะ เข้าไปกระแสที่ ๒ นะ ...สกิทาคามี ท่านก็บอกศีล ๕ บริสุทธิ์ มีผัวมีเมียคนเดียว "เมื่อวานก็อยู่ด้วยกัน วันนี้ก็อยู่อีก มะรืนก็อยู่อีก อยู่มา ๑๐ ปี ๓,๖๕๐ วัน ทำอะไรก็ทำซ้ำกันน่ะ กูไม่เห็นมันเป็นอะไรขึ้นมาเลยนะลูกนะ ! ซ้ำไอ้ตัวน้อยโผล่ออกมาอีก ค่าเทอมเพิ่มอีก อะไรต่ออะไรอีก กูป่วยคนเดียวไม่พอ เมียป่วยแม่ผัวป่วย แม่เมียป่วย ลูกป่วยอีก หาทรัพย์หาสินมารักษากัน โอ..นะ ภาระเมื่อไรจะจบสิ้น แต่ใจก็ยังมีศีลบริสุทธิ์"

พอว่างจากภาระแล้ว.. ก็จับลมหายใจนึกถึงความตาย นึกถึงพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ นึกถึงพระนิพพาน เดี๋ยวตายแล้วก็ไปนิพพาน..ค่อยจบสิ้นกัน

(มีต่อ)