23-06-2017, 03:51
|
|
ผู้ตรวจการณ์เว็บวัดท่าขนุน - ยืนยันตัวตนแล้ว
|
|
วันที่สมัคร: Jun 2009
ข้อความ: 4,928
ได้ให้อนุโมทนา: 275,123
ได้รับอนุโมทนา 847,653 ครั้ง ใน 13,006 โพสต์
|
|
เตรียมปั่นจักรยานตั้งแต่ยังอยู่ในล็อบบี้
นอนพักหวังจะให้ไข้ลด กำลังจะหลับอยู่แล้ว “ท่านนายพล” ก็เข้ามาเตือนว่า จวนจะได้เวลาเดินทาง จึงต้องกดลิฟท์ลงข้างล่างไปแบบมึน ๆ ดูท่าวันนี้คงดูอะไรไม่ค่อยรู้เรื่องเป็นแน่แท้ เพราะต้องคอยตั้งสติประคองตัวไม่ให้ล้ม แล้วจะเอาอารมณ์ที่ไหนไปดูฟ้าดูดินกับเขา ตรงไปนั่งที่ชุดรับแขกข้างประตูทางออก เห็นฝรั่ง ๕ – ๖ คน ทั้งหนุ่มทั้งสาว ที่แต่งตัวในชุดขี่จักรยาน มีเสื้อกันฝนแบบบางสวมทับ กำลังตรวจสอบรถจักรยานกันอยู่ ถ้าเป็นบ้านเราเอาจักรยานเข้ามาเต็มล็อบบี้แบบนี้ มีหวังโดนตะเพิดแน่ แต่ของเขาไม่มีใครเห็นว่าเกะกะเลยแม้แต่คนเดียว...
จากที่นั่งก็เริ่มประคองตัวไม่ไหว จึงนอนยาวลงบนโซฟา พรรคพวกมานั่งด้วยหลายคน “หลวงพ่อเล็ก...เป็นอย่างไรบ้างครับ ?” พระครูกล้าสอบถาม “ยังไม่ตาย แต่ก็ดูท่าว่าจะไม่รอด” อาตมาตอบด้วยเสียงแหบยิ่งกว่าเป็ด “ดีแล้วครับ ถ้าอย่างนั้นรบกวนควักย่ามมาเลยครับ คนละ ๓๐ กิโล” อะไรนะ ? “พวกเราคุยกันว่าว่าจะเก็บเงินมอบให้ท่านอาจารย์เป็นสินน้ำใจ ที่ท่านต้องมาเหนื่อยยากกับคณะของเรา สรุปได้ว่าเก็บคนละ ๓๐ ยูโร แล้วให้หลวงพ่อชุบเป็นผู้มอบให้ครับ” เวรเอ๊ย...ป่วยจนเพี้ยน ฟังคำว่า “ยูโร” ดันได้ยินเป็น “กิโล”..!
ขยับล้วงเอาเงินออกจากกระเป๋าจิงโจ้ มีใบละ ๒๐ ยูโรพอดี จึงส่งให้ไปสามใบ บอกกับเลขานุการรุ่นว่า “ของพระครูปรีชาด้วย” อีกฝ่ายยิ้มหน้าทะเล้นตามปกติ “นึกว่าจะช่วยจ่ายให้เลขาฯ ด้วย” เลขาฯ แบบคุณขึ้นธรรมาสน์ทีดีกว่าผมเจริญพระพุทธมนต์เป็นเดือน ยังจะมีหน้ามารีดเลือดกับปูอีก เพื่อน ๆ ก็ควักจ่ายคนละหนุบคนละหนับ “ได้ยินว่างานนี้ที่มาแพง ก็เพราะเขาเอาของพวกเราไปเฉลี่ยเป็นค่าตั๋วเครื่องบินให้กับท่านอาจารย์ แล้วยังต้องมีพ็อกเก็ตมันนี่ให้อีกด้วยหรือวะ ?” เสียงบางท่านบ่นอยู่ข้างหู แต่อาตมาป่วยจนลมออกหูเลยฟังไม่ถนัดว่าใครเป็นคนพูด ฮ่า..!
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย สุธรรม : 23-06-2017 เมื่อ 05:08
|