[สุธรรม]

เช้าวันอาทิตย์ที่เงียบสงบ

วันอาทิตย์ที่ ๙ มิถุนายน พุทธศักราช ๒๕๕๖

ตื่นเพราะเสียงหลวงพ่อพระครูเรืองเข้าห้องน้ำ หยิบกล้องถ่ายรูปมาดูเวลา เห็นว่าตีสามครึ่งของที่นี่เข้าไปแล้ว อาการหนาวสั่นไม่มี ไข้ก็ลดแล้ว เหลือแค่อาการเจ็บคอและเจ็บสะโพกนิดหน่อย แต่เสียงหายหมดเลย อาการแบบนี้ยังเชื่ออะไรไม่ได้ เพราะว่าถ้าไม่ได้พักก็พร้อมที่จะกำเริบได้ทุกเวลา จึงฉันยาเข้าไปอีก ๑ ชุด นอนภาวนา อิติปิ โสฯ ๓ ห้องไป ๗ จบ แล้วลุกมาเปิดโน้ตบุ๊กพิมพ์บันทึกการเดินทาง จนถึงตีห้าจึงไปสรงน้ำร้อน จากนั้นมาพิมพ์งานต่อจนหกโมงเช้า เสียงโทรศัพท์ปลุกก็ดังขึ้น...

ยกหูโทรศัพท์เพื่อตัดเสียง สวมถุงเท้ารองเท้าและอังสะกันหนาว หยิบกล้องถ่ายรูปใส่กระเป๋าอังสะ แล้วขอคีย์การ์ดจากหลวงพ่อพระครูเรือง บอกกับท่านว่า “เวลาออกไปให้หลวงพ่อดึงคีย์การ์ดของผมออก ไฟในห้องจะดับเองนะครับ” แล้วเปิดประตูออกมาเจอกับสามแยกหน้าห้อง ที่ไปได้ทั้งตรงหน้าและซ้ายขวา เมื่อวานไม่ได้สังเกตเพราะมัวแต่ตั้งสติประคองตัวไม่ให้ล้ม จึงถ่ายบริเวณหน้าห้องเอาไว้ พอดีพระครูปรีชากับท่านไพฑูรย์เปิดประตูออกมา ทั้งสองกำลังจะลงไปข้างล่างเหมือนกัน จึงลงลิฟท์มาพร้อมกันในเที่ยวเดียว...

เจอหลวงพ่อพระครูเลิศที่หน้าประตูห้องอาหาร พนักงานต้อนรับชายบอกว่าอีก ๑๐ นาทีห้องอาหารถึงจะเปิด ขอบคุณเขาแล้วอาตมาจะออกไปถ่ายรูปข้างนอก พระครูเลิศบอกว่า "ฝนกำลังตกนะครับ" มองออกไปเห็นว่าฝนแค่พรำ ๆ เท่านั้น จึงออกประตูไปแบบไม่มีลังเล อากาศกำลังเย็นสดชื่นทีเดียว เดินไปทางสี่แยกหน้าโรงแรมเจอรถยนต์แค่ ๒ - ๓ คัน วันนี้เป็นวันอาทิตย์ ผู้คนหยุดพักผ่อนกัน จึงไม่ค่อยออกมาบนท้องถนน เลี้ยวซ้ายไปข้างโรงแรม เดินไปได้สองซอยไม่เห็นมีอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน จึงย้อนกลับมาทางสี่แยก เดินไปจนเกือบถึงสะพานลอยสำหรับรถยนต์ แล้วหันกลับมาถ่ายรูปโรงแรมเอาไว้ ฝนที่พรำลงมาทำเอาไข้กลับอีกแล้ว...