[สุธรรม]

แผนกคนไทยของห้างลาฟาเย็ตต์

“สวัสดีค่ะ ยินดีต้อนรับทุกท่านค่ะ” สองสาวผมยาวในเสื้อสีเทาลายจุดสีขาวคนหนึ่ง เสื้อสีขาวอีกคนหนึ่ง ยกมือไหว้ทักทายมาด้วยอัธยาศัยอันดี “ท่านต้องการสินค้าอะไรเมื่อเลือกแล้ว มาจ่ายเงินตรงนี้นะคะ ดิฉันทั้งสองจะออกใบเสร็จพร้อมกับใบคืนภาษีให้ค่ะ” ด้านหลังของสองสาวมีตัวหนังสือสีทองบนแผ่นแกรนิตสีดำ ทั้งภาษาฝรั่งเศส ภาษาอังกฤษ ภาษาจีน ภาษาญี่ปุ่น ภาษาไทย และภาษาอินโดนีเซีย เป็นใจความเดียวกันว่า “ยินดีต้อนรับ” และ “ขอบคุณผู้มีอุปการคุณทุกท่านที่แวะมาเยี่ยมชม..! แล้วพบกันใหม่เร็ว ๆ นี้”...

มัคคุเทศก์รูปหล่อทักทายฝากฝังคณะของเรากับสองสาวแบบคนคุ้นเคย แล้วต้อนพวกเราเดินต่อเพื่อไปยังแผนกผู้ชาย ผ่านสารพัดสินค้าบำรุงความงาม ที่วางล่อตาล่อใจไปตลอดทาง ผ่าน “ห้องเสื้อ” และ ร้านขายอัญมณีอีกหลายแห่ง ที่ข้างฝากระจกนั้นมีแมลงและผีเสื้อ ที่วางประกอบกันขึ้นมาด้วยสินค้ายี่ห้อ LOUIS VUITTON ไม่ว่าจะเป็นกระเป๋า รองเท้า สารพัดรูปแบบ นับว่าเป็นแนวความคิดที่สุดยอดมาก ผู้คนแน่นจนอาตมาท้อใจ บอกกับมัคคุเทศก์รูปหล่อว่า “อาตมาไม่ไปต่อแล้วนะคุณโอ๋ จะออกไปเดินดูบ้านดูเมืองของเขาด้านนอก แล้วจะรออยู่หน้าประตูด้านที่เข้านั่นแหละ” เมื่ออีกฝ่ายรับทราบ อาตมาก็กลับหลังหัน เดินย้อนกลับออกไปทันที...

กว่าจะหลุดออกมาที่ถนนด้านนอกได้ก็ถึงกับเหงื่อตก ข้ามถนนแล้วเลี้ยวซ้ายเดินไปจนสุดตึก จากนั้นเลี้ยวขวามุ่งไปยังโบสถ์คนเมินที่เห็นอยู่ลิบ ๆ ทรงโบสถ์ที่โดดเด่นสง่างาม มีโดมสูงลิบให้ใกล้ชิดพระเจ้า แต่คนกลับไปเดินห้างจนหมด เหมือนกับประเทศอะไรแถว ๆ อาเซียนที่อาตมารู้จักดีเลยว่ะ..! “Yaaakkk..!” เสียงแผดร้องลั่นมาทางด้านหลัง อาตมาหันขวับกลับมาก็เจอฝรั่งรูปร่างกำยำล่ำสัน เงื้อมือในท่าคาราเต้พุ่งปราดเข้ามาประชิด ท่าทางเหมือนจะฟันให้หัวขาดในฝ่ามือเดียว อะไรกันวะนี่ ? สมองหมุนจี๋ประมวลผลเร็วพอ ๆ กับซูเปอร์คอมพิวเตอร์..!