[สุธรรม]

เพิ่งเข้าเขตเมืองก็มีเรื่องตื่นเต้นช่วยให้เจริญอาหาร..!

นายสันโดษนำรถเลี้ยวขวาไปตามทางหลวงสาย A 39 วิ่งยาวไปจนถึงทางแยก A 5 ก็เลี้ยวอีกทีมุ่งไปทาง Dijon นาฬิกาบอกเวลาเที่ยงครึ่งก็มาถึงด่านใหญ่หน้าเมือง “คุณเอ๋ย...สงสัยไม่เคยมีแฟน ที่จะมาเกี่ยวแขน คู่เป็นแฟนของคุณ เมื่อยามผมจ้อง เห็นต้องหลบชุลมุน สงสัยแท้แม่คุณ จะรอไออุ่นจากใคร...ฯลฯ” พิเชฐ ศรีสุโขทัย มาแทนชาตรี ศรีชล โดยไม่สนใจว่าใครจะผ่านด่านอย่างไร พาหนะของเราวิ่งเข้าไปในเมืองตามทางวันเวย์ ผ่านตึกรามบ้านช่องหน้าตาโบราณ ๆ ที่สูงแค่ ๓ – ๔ ชั้น มีปล่องเตาผิงอยู่บนหลังคา บางบ้านใหญ่หน่อยก็มีถึง ๔ – ๕ ปล่องด้วยกัน...

“เดี๋ยวผมจะพาพระอาจารย์ทุกท่านไปฉันเพลที่ภัตตาคารจีนนะครับ หลังจากนั้นค่อยไปขึ้นรถไฟกัน เฮ้ย..!” มัคคุเทศก์รูปหล่อหลุดเสียงอุทานออกมาแบบไม่ได้ตั้งใจ เพราะว่าพลขับของเราเบรกจนแทบหงายหลังฟาดพื้น สาเหตุมาจากเด็กผู้ชายที่อายุน่าจะไม่เกิน ๕ – ๖ ขวบ วิ่งไล่เพื่อนอีกคนลงมาบนถนน ท่ามกลางเสียงร้องหาพระเจ้าของผู้ใหญ่ที่พบเห็น นายสันโดษยกมือขอโทษที่เบรกกะทันหัน มัคคุเทศก์ที่เกือบจะลงไปวัดพื้นรถหัวเราะแหะ ๆ “ตื่นเต้นดีครับพระอาจารย์ จะได้ช่วยให้เจริญอาหารยิ่งขึ้น” อีตอนนี้ก็หิวแทบจะแทะรถลงไปทั้งคันแล้ว ยังจะต้องมาเจริญอะไรกันอี๊ก..!

“ไปไว ๆ หน่อยได้ไหมโอ๋ ?” พระครูญาณฯ ที่กลืนน้ำลายขอร้องมา “เด็ก ๆ ช่างสวยเหลือเกิน ขืนอยู่นาน ๆ คงได้ตกหลุมรักซัก ๔ – ๕ หน ช่วยบอกให้มาร์โกขับเร็ว ๆ หน่อย มันทรมานใจมาก” น่าน...ไอ้วอกออกไปถึงโน่น นึกว่าเร่งเพราะหิวข้าว “หลบ ๆ ลงไปหน่อย ขายหน้าคนอื่นเขา” องปลัดเอามือตบ “หัวงู” ของพระครูญาณฯ ให้มุดกลับไปตามเดิม อีกฝ่ายเลยถองพลั่กเข้าให้ เพราะรู้ว่าเพื่อนแกล้งตบกบาลเล่น..! ขณะที่มัคคุเทศก์รูปหล่อโทรศัพท์ถึงร้านอาหาร แจ้งว่าคณะของเรามากันแล้ว อีกประมาณ ๕ นาทีจะไปถึงที่ร้าน ให้เตรียมออกอาหารได้เลย...