[สุธรรม]

ดูด้วยสายตาแล้วน่าจะเย็นสยอง..!

เรื่องเศร้าเคล้าน้ำตาดราม่าสุด ๆ แต่ทำไมพวกเราถึงได้ขำกลิ้งกันทุกคนก็ไม่รู้ ? รถวิ่งผ่านอุโมงค์ที่บ้างก็สั้นแค่ไม่กี่สิบเมตร บ้างก็ยาวถึงสองสามกิโลเมตร เป็นอุโมงค์โปร่งบ้าง ทึบบ้าง บางแห่งเป็นสี่เหลี่ยม บางแห่งเป็นครึ่งวงกลม หลุดออกจากอุโมงค์เมื่อไร ยอดเขาหิมะก็จะปรากฏให้เห็นทุกครั้งไป จนชักสังหรณ์ใจพอดีมัคคุเทศก์ล่องหนบอกว่า “ใช่แล้วครับ ท่านกำลังวิ่งอยู่ “ใน” เทือกเขาแอลป์ (Alps) จริง ๆ” เดาหวยทำไมไม่แม่นแบบนี้วะ ? เห็นมุดภูเขา มุดแล้วมุดอีก ก็เลยคิดว่ามุดขนาดนี้แปลว่าต้องอยู่ข้างในเทือกเขา แล้วก็ใช่จริง ๆ เสียด้วย...

บางช่วงมีไม้ซุงกองอยู่อย่างเป็นระเบียบ น่าจะเป็นพวกไม้สน กว่าจะขนออกไปใช้งานได้น่าจะต้องออกแรงกันอีกหลายยก หลุดพ้นเทือกเขาออกมาได้ก็เจอกับแดดจัดจ้า ช่วงนี้เริ่มมีอาคารบ้านเรือนมากขึ้น บางหลังใหญ่โตโอ่อ่าน่าจะเป็นอาคารที่ทำการของราชการ ผ่านวงเวียนที่เป็นรูปลูกกุญแจแต่ถ่ายรูปไว้ไม่ทัน ถนนช่วงนี้วิ่งขนานไปกับทางรถไฟ ซึ่งสำหรับในยุโรปแล้ว การเดินทางด้วยรถไฟจะเป็นที่นิยมมากที่สุด เพราะว่าสะดวกสบาย ปลอดภัยและตรงเวลามาก...

ผ่านไปไม่นานก็มีลำห้วยน้ำใสแจ๋วโผล่มาข้างทาง สายน้ำไหลตีคู่ไปกับถนน ดูแล้วน่าจะเย็นจนสยอง เพราะว่าไหลมาจากยอดเขาหิมะ “พรุ่งนี้เช้าผมจะมีข้าวต้มถวายพระอาจารย์ทุกท่านนะครับ ฉันอาหารเช้าแบบฝรั่งมาหลายวันแล้ว เดี๋ยวจะลืมข้าวต้มบ้านเรา ทางบริษัทเตรียมกับข้าวต้มมาให้หลายอย่างเลยครับ” มัคคุเทศก์รูปหล่อแจ้งให้พวกเราทราบ “มีแต่ข้าวต้มตอนเช้าหรือ ? แล้ว “ข้าวต้มกลางวัน” มีบ้างมั้ย ?” ท่านอาจารย์หัวหน้าภาควิชาที่ถ่ายภาพเคลื่อนไหวแซวขึ้น เรียกเสียงฮาจากพวกเราลั่นไปทั้งคันรถ...