[เถรี]

ถาม : ผมเคยฝึกพิจารณาอสุภะมาได้สักระยะ แต่ก็ยังมีความรู้สึกต้องการและรักในความสวยงามของผู้หญิง เมื่อมีโอกาสได้สัมผัสกับกายหญิง ปรากฏว่าผมไม่กล้าที่จะใช้ปากสัมผัสกายเธอเพราะรู้สึกรังเกียจในความสกปรกในร่างกายของเธอคนนั้น ทั้ง ๆ ที่เขาก็สวย ก็เลยได้แค่ใช้มือสัมผัสกายเขาเท่านั้น

สุดท้ายก็ไม่ได้มีอะไรกัน หลังจากนั้นมาไม่กี่วันก็กลับมารู้สึกว่าเสียดายว่าทำไมวันนั้นเราไม่ทำอะไรมากกว่านี้ อยากทราบว่าเพราะอะไรทำไมวันนั้นอยู่ ๆ ผมก็เกิดรังเกียจร่างกายของเธอคนนั้นขึ้นมากระทันหันจนไม่อยากจะมีอะไรด้วยครับ ?

ตอบ : พอดีวันนั้นโง่ไปหน่อย..! เกิดจากผลการปฏิบัติของเราที่ทำมา อาตมาเองมีอยู่วันหนึ่งเดินทางเข้ากรุงเทพฯ เห็นเด็กนักเรียนกำลังไปโรงเรียนกันอยู่ ก็เกิดความรู้สึกว่า เด็กผู้หญิงวัยรุ่นหน้าตาผ่องใส น่ารักดี ทั้ง ๆ ที่ทิ้งอสุภกรรมฐานมาเกิน ๓๐ ปีแล้ว ทันทีที่คิดอย่างนั้นก็ปรากฏเป็นภาพซากศพขึ้นมาแทน ก็แสดงว่าในสิ่งที่เราฝึกเอาไว้ ถึงเวลาจำเป็น ถ้ามีความคล่องตัวจริง ๆ จะเกิดขึ้นมาต่อต้านกับข้าศึกของเขาเอง

ถาม : ความรู้สึกตอนนั้นทำไมมันเป็นเบื่อ ๆ เซ็ง ๆ ถ้าเป็นอารมณ์วิปัสสนาญาณ ทำไมถึงไม่รู้สึกสนุก สดชื่น แต่กลับเบื่อและเซ็งแทนครับ ?
ตอบ : วิปัสสนาญาณของคุณถ้าไม่มีปีติควบไปด้วย จะไปเอาความสดชื่นมาจากไหน แค่รู้แล้ววาง วางแล้วเบา ก็บอกแล้วว่าเกิดจากอำนาจของอสุภกรรมฐาน ไม่ใช่วิปัสสนาญาณ และยังเป็นสมถะล้วน ๆ อีกด้วย