[สุธรรม]

โรงแรมติดกับทะเลหลวง ถึงได้มีเรือมาจอดจนแน่นอู่แบบนี้

จัดการลดขนาดรูปเหลือแค่ ๘๐๐ X ๖๐๐ ยังไม่ทันเสร็จก็มีเสียงเคาะประตู พอเปิดออกไปเจอพนักงานโรงแรมขนกระเป๋ามาให้ แต่มาผิดห้อง...ของตูเป็นสีน้ำเงินคาดแดงเว้ย..! อีกฝ่ายร้อง “Sorry…Sorry” แล้วเผ่นไปหอบใบของอาตมากับหลวงพ่อพระครูเรืองมาให้ อ้าว...ก็รู้นี่หว่า ? แล้วทำไมเมื่อกี้นี้เอามาผิดวะ ? พอดี “หญิงใหญ่” ที่ทำตัวเป็นแม่ค้าหาบเร่ ยกกระบะใส่สารพัดปานะ ทั้งที่พระฉันได้และฉันไม่ได้แต่ก็จะฉันมานำเสนอ อาตมายกมือเหมือนพระปางห้ามญาติ เป็นเชิงบอกว่าไม่รับ อีกฝ่ายจึงหดหน้ากลับไปนำเสนอที่ห้องอื่น...

เสียงเคาะประตูอีกรอบ หลวงพ่อพระครูเรืองที่ออกจากห้องน้ำมาแล้ว เป็นคนไปเปิด เจอหน้าคุณโอเล่ที่มานำเสนอ “สินค้า” อีกตามเคย “หลวงพ่อเล็กจะรับอะไรดีครับ ?” อาตมาโบกมือยืนยันเจตนารมณ์แน่วแน่ ท่านจึงหยิบเอากาแฟของตัวเองมา ๑ ซอง “หลวงพ่อรับอะไรเพิ่มไหมคะ ?” คราวนี้เป็น “หญิงใหญ่” ที่คอน “หาบเร่” วนกลับมาอีกรอบ สงสัยว่าไม่มีน้ำแดงให้เลี้ยงน้องกุมารทอง ท่าน ผอ.โรงเรียนฯ ก็เลยไม่สนใจเช่นกัน...

อาตมาถอดแบตเตอรี่ในกล้องออกมาใส่ที่ชาร์จ เสียบปลั๊กทิ้งเอาไว้ แล้วเอาก้อนสำรองใส่เข้าไปแทน ลากผ้าห่มลงมาปูที่พื้นข้างซอกเตียง กราบพระสามครั้งแล้วนอนภาวนา ส่งใจขึ้นไป “ข้างบน” เห็น “ท่านผู้นำ” กับบริวาร ล้อมโรงแรมยาวออกไปถึงทะเลหลวง เฮ้ย...มองด้วยสายตา “ผี” ถึงได้รู้ว่าโรงแรมแห่งนี้ติดกับทะเล สร้างคร่อมคลองซอยเอาไว้ มิน่าล่ะ...ถึงได้มีเรือมาจอดเต็มอู่ขนาดนั้น ช่างตั้งใจทำเพื่อเอาใจ “ชาวเล” กันอย่างสุด ๆ ไปเลย วันนี้เดินทางระยะสั้นมาก จึงไม่ได้ทำวัตรเย็นกันบนรถ ต่างคนต่างปฏิบัติกันเองตามอัธยาศัยในห้องพักไปเลย...