[เถรี]

ถาม : หนูชอบเอาแตงโมไปถวายพระ ก็เลยมีความสงสัยว่าทำไมเรามีความสุขจังเลยกับการที่เราถวายแตงโม ทีนี้ใจก็วิ่งเข้าไปหาว่า หลาย ๆ ชาติเราคงชอบแตงโม เข้าไปรู้ เข้าไปเห็นค่ะ และก็เห็นว่าตัวเองตายอย่างไร
ตอบ : โดนแตงโมทับตาย..! ...(หัวเราะ)...

ถาม : พอไปนั่งสมาธิ อยู่ตรงกลางข้างในบ้าน เห็นตัวเอง เห็นแมว เห็นควาย เห็นผู้หญิง เห็นผู้ชาย เห็นผีเปรต เราเคยเป็นมาหมดแล้ว แล้วเราจะเอาอะไร เป็นความรู้สึกที่สุดของที่สุดเลยค่ะ ?
ตอบ : ยัง..ยังไม่ถึงที่สุด ถ้าถึงที่สุดต้องเข็ด ต้องกลัว อย่างชนิดที่บอกกับตัวเองว่า อย่างไรการเกิดแบบนี้เราก็ไม่เอาอีกแล้ว

ถาม : หนูเลยมาถามหลวงพ่อ ?
ตอบ : ทำต่อไป...มาถูกทางแล้ว เราต้องเบื่อให้ได้ ถ้าไม่เบื่อเราก็จะอยากเกิดอีก ในเมื่อเราเห็นแล้วว่าการเกิดมาไร้สาระแบบนี้ มีแต่ความทุกข์ยากแบบนี้ เราก็ไปพระนิพพานดีกว่า ก็ย้อนมาหาพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ของเรา ตั้งใจว่าที่เรารักษาศีลก็เพราะความเคารพใน พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ เรารักษาศีลก็เพราะเราจะไปพระนิพพาน

เราทำสมาธิเพราะเราเคารพ พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ เราทำสมาธิเพราะเราจะไปพระนิพพาน ตอกย้ำตัวเองให้แน่น ย้ำแล้วย้ำอีก ซ้ำแล้วซ้ำอีก จนไม่ต้องไปตอกหัวตะปู ทุกอย่างก็แน่นอยู่ในใจของเรา

ถาม : ชาตินี้หลวงพ่อต้องถีบหนูเข้าพระนิพพานนะคะ ?
ตอบ : ถ้าถีบเอ็งเข้า ก็แปลว่า ข้ายังไม่ได้เข้านะสิ...! ถ้าถีบก็ต้องอยู่ข้างหลัง...ใช่ไหม ? เรื่องอะไรจะไปทำ..!

ถาม : จะทำต่อไปเรื่อย ๆ ค่ะ ?
ตอบ : เออ...ดี...!